Sami na własne życzenie pozbawiają się piękna, które w nich tkwi. Warto byłoby jednak to piękno w sobie ujrzeć.
Żeby to zrobić trzeba po prostu chcieć. Należy zrzucić zasłonę, która przesłania widok i ujrzeć to, co jest za nią. A co się za nią znajduje? Tam zobaczysz prawdziwego siebie.
Twoja indywidualność to Twoje piękno.
Najważniejsze to zrozumieć i być świadomym tego, jakie skarby kryją się wewnątrz nas. Ty je masz, ja je mam, wszyscy je mają. Szkoda, że ludziom zazwyczaj przeszkadzają w ujrzeniu tego niewłaściwe przekonania. Wspomniałem na samym początku o tym, że ludzie często próbują być jak ktoś inny. Owszem, dobrze stawiać sobie kogoś za wzór, tym bardziej, jeśli ten ktoś przejawia takie cechy, jakie pragnie się wyrobić u samego siebie. Natomiast błędem byłoby się tak zatracić w tym wszystkim, że zapomniałoby się o własnej unikalności. Zobacz, jak częstym zjawiskiem są próby wyglądania i zachowywania się jak ktoś inny. Prawda jest jednak taka, że kopiując kogoś, tak naprawdę tworzy się parodię. Ten ktoś już jest.
Nie po to wszystko zostało stworzone takim, jakie jest, żeby później dążyć do zatracenia tego na rzecz czegoś, co już egzystuje. Człowiek w tym przypadku zamiast wyrabiania w sobie własnych indywidualnych cech i okazywania ich tworzy lustrzane odbicie kogoś, kto już istnieje. Tworząc czyjąś kopię, nie tworzy się czegoś nowego, unikalnego, własnego. Ważny w tym wszystkim jest zatem fakt, że przy modelowaniu, czyli wyrabianiu w sobie przydatnych cech, które wykazują osoby, które się podziwia nie zabijać przy okazji własnej indywidualności. Niech stanie się to czymś, co rozwijać będzie Twoją unikalność, zamiast ją przygłuszać. W życiu nie chodzi o to, żeby być czyimś klonem tylko sobą.
Kolejną przyczyną, która skutecznie zabija indywidualność, jest strach przed jej okazywaniem. Wiele osób czuje się bezpiecznie tam, gdzie jest, nie wychylając się i nie wychodząc przed szereg. Każda próba okazywania swojej własnej pięknej unikalności wiązać się będzie dla takich ludzi z możliwą krytyką, osądami, wyśmiewaniem, odrzuceniem. I dlatego wolą zazwyczaj pozostać w tzw. bezpiecznym kokonie razem z całą masą podobnie myślących ludzi, którzy również nie mają odwagi, by zrobić krok dalej. Może i faktycznie jest to wygodne podejście, lecz zazwyczaj taki typ ludzi gdzieś wewnątrz siebie zazdrości tym, którzy nie mają żadnych oporów przed ukazaniem swojej prawdziwej istoty. Bardzo często ludzie, którzy sami nie mają odwagi, aby pielęgnować własną indywidualność i okazywać ją krytykują tych, którzy to robią. Co jest o wiele korzystniejsze. Żyć i zachowywać się podobnie do milionów ludzi czy żyć jako unikalna jednostka? Wybór chyba jest oczywisty.
Żyj w zgodzie ze sobą.
Nie rób tego, co często robię ludzie, czyli nie zatracaj się w próbach wyglądania i zachowywania się jak ktoś inny, nie daj również innym stłamsić własnej pięknej istoty. Miej świadomość, że posiadasz takie cechy, które czynią Cię człowiekiem innym od reszty. Na tym polega ludzkie piękno. Nie zazdrość też nikomu cech, których nie masz. Pamiętaj, że Ty możesz mieć takie, których akurat ktoś inny nie ma. Ważne jest to, żeby zrozumieć, że każdy ma to coś w sobie, jakiś talent, umiejętność, zdolność i właśnie to jest Twoje i niepowtarzalne. Pielęgnuj to zatem.
