Zamieszkują je przystosowane do tego gatunki zwierząt, które raczej nie są spotykane w innych rejonach europy. Zwrócono na to uwagę już w początkowej fazie poznawania Tatr. Już w osiemnastym wieku brano pod uwagę zagrożenia, jakie wywołuję działalność ludzi. Myśliwi kolekcjonowali trofea, sprzedawcy zaś sprzedawali minerały i rośliny.
Geolodzy zauważali szybką degradacje środowiska, która powodowana była licznymi wypasami zwierząt, dużym wyrębem lasu czy też zakrojonym na bardzo dużą skale łowiectwem.
Naukowcy zaczęli zwracać uwagę na potrzeby ochraniania rzadkich gatunków zwierząt i roślin. Już w 1865 roku Maksymilian Nowicki-Siła oraz Eugeniusz Janota wystąpili o ochronę przed kłusownikami świstaków i kozic. Tych pierwszych w Tatrach jest bardzo mało i trzeba mieć naprawdę duże szczęście by takiego świstaka spotkać (najczęściej w Dolinie Pięciu Stawów Polskich). Kozice zaś można spotkać bardzo często, szczególnie, gdy udamy się w Tatry Zachodnie.
W 1868 roku Galicyjski Sejm Krajowy we Lwowie ustalił zakaz łapania i sprzedawania zwierząt o charakterystyce alpejskiej. Trzeba było jednak powołać strażników, którzy pilnowali przestrzegania nowych zasad oraz ich rozpowszechniania.
Takiego zapisy odczytywano nawet podczas nabożeństw. Pod koniec dziewiętnastego wieku zaczęto snuć plany o założeniu Parku Przyrody w Tatrach. Organizowano również środki pieniężne, na to przeznaczone. Zaczęto wykupywać ziemie z rąk prywatnych, a hrabia Władysław Zamoyski wprowadził na nich ochronne rygory.
W 1993 roku cały obszar otrzymał statut Rezerwatu Biosfery UNESCO.
Specyficzny klimat Podhala spowodował, że na tych terenach wykształciły się endemity, czyli gatunki zwierząt i roślin występujące wyłącznie na terenie Tatr i nigdzie poza nimi niespotykane w stanie naturalnym.
Obecnie nad florą i fauną czuwa Tatrzański Park Narodowy, który przyczynia się do poprawy życia tatrzańskich zwierząt.
