Radiologia w Polsce zaczęła się rozwijać na początku XIX w. 24 maja 1901 roku pracownia rentgenowska w warszawskim Szpitalu św. Ducha rozpoczęła badania radiologiczne dla pacjentów ośrodka rozpoczynając tym samym historię polskiej radiologii pediatrycznej. W 1907 roku ogłoszona została reguła izometrii, która stanowiła przewrót w tworzącej się radiologii stomatologicznej. Opracował ją Polak Antoni Cieszyński, profesor stomatologii Uniwersytetu we Lwowie. Znaczące zasługi w rozwoju światowej radiologii położył profesor Bronisław Sabat. W 1911 roku opracował metodę rentgenokimografii, która pozwalała na zapis przebiegu zjawisk ruchowych narządów wewnętrznych a szczególnie serca i dużych naczyń. Pierwszym polskim lekarzem, który został profesorem w dziedzinie radiologii był Karol Mayer.
Do rozwoju ultrasonografii przyczyniła się m.in. Maria Skłodowska-Curie, która prowadziła pionierskie badania z pierwiastkami promieniotwórczymi radem i polonem, co pomogło poznać zjawisko promieniotwórczości.Pierwsze doświadczenia nad wykorzystaniem
USG w diagnostyce prowadzone były w trakcie i zaraz po II wojnie światowej, a ultrasonografy wprowadzone zostały do szpitali na przełomie 60. i 70. lat XX wieku (jednym z pierwszych klinicznych zastosowań była diagnostyka płodu).
Zarówno radiologia jak i
USG są wynalazkami, które odgrywają ogromną rolę w sferze zdrowia człowieka. Dzięki temu możemy mieć pod kontrolą to, czego nie da się zauważyć gołym okiem.