W Polsce z powodu łuszczycy cierpi około miliona osób. Nie jest to choroba zakaźna, ale widoczne zmiany skórne powodują, że chorzy wstydzą się swojego wyglądu. Choć nie można jej wyleczyć, da się skutecznie łagodzić jej objawy.
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, ale bardzo uciążliwą. Cierpi na nią około 125 milionów ludzi na świecie, czyli 2,5-4 procent populacji i ok. 1 milion osób w Polsce. Bywa przyczyną depresji, załamań i braku akceptacji siebie. Ludzie chorzy na łuszczycę ukrywają chorobę za rękawami długich bluzek. Często mówią o sobie: biedronki.
Skóra zdrowego człowieka odnawia się po 28-30 dniach – tyle zajmuje przedostanie się komórek z głębszych warstw na powierzchnię skóry. Komórki osoby chorej na łuszczycę trafiają na powierzchnię od 8 do 10 razy szybciej – po około 3 dniach. Ponieważ proces rogowacenia oraz złuszczania zostaje zakłócony, w warstwie rogowej obecne są w pełni dojrzałe komórki. Dochodzi do rozrostu naskórka oraz do stanu zapalnego skóry właściwej. Nadmiar nowych tkanek jest widoczny na powierzchni w postaci czerwonych, czasem swędzących wybrzuszeń, pokrytych drobnymi łuskami albo grubymi, białymi płytkami tzw. tarczkami. Mogą się one zlewać i tworzyć większe ogniska o różnych kształtach. Jeśli zdrapiemy suche łuski, pojawiają się maleńkie kropelki krwi nazywane objawem Auspitza lub „krwawa rosą”.
Skąd się bierze łuszczyca
Bywa dziedziczna, choć dziedziczymy zazwyczaj nie chorobę, ale predyspozycje do niej. Zwykle, aby doszło do jej rozwoju, muszą wystąpić dodatkowe czynniki: stres, zmiany hormonalne, infekcje czy przyjmowanie niektórych leków. Naukowcy podejrzewają, że wystąpienie łuszczycy może być spowodowane nieprawidłowościami w układzie odpornościowym człowieka. U niektórych osób nawet zła dieta bogata w tłuszcze zwierzęce, ostre przyprawy czy alkohol może wywołać zmiany łuszczycowe lub zaostrzyć te już istniejące.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest przewlekłą, nawracającą chorobą skóry, objawia się występowaniem czerwonych, czerwonobrunatnych albo różowych wykwitów łuszczącej się skóry. Najczęściej pojawia się około 20 lub 30. roku życia, ale może też wystąpić u noworodków i u osób po siedemdziesiątce.
Zachorowania na łuszczycę najczęstsze są wiosną i jesienią. Objawy łuszczycy zmniejszają się latem, pod wpływem słońca.
Łuszczyca ciała dotyczy zmian na całej skórze gładkiej, z wyłączeniem skóry głowy. Może zaatakować różne obszary na ciele i objąć różną jego powierzchnię. Najczęściej jednak na zmiany podatne są miejsca narażone na stałe urazy: łokcie, ręce, kolana, stopy, okolice lędźwi i krzyża, a także fałdy skórne: pachy, pachwiny, u kobiet okolice podsutkowe.
Dawniej chorych na łuszczycę izolowano, gdyż uważano, że jest to choroba zakaźna, często mylono ją z trądem.
Nie znaleziono jeszcze sposobu na całkowite wyleczenie łuszczycy.
Jej leczenie sprowadza się do łagodzenia objawów oraz wydłużania okresów tzw. remisji, czyli cofnięcia się choroby między nawrotami. Ponieważ zmiany łuszczycowe rzadko znikają same, istnieje kilka metod, których stosowanie pozwala z mniejszym lub większym sukcesem zaleczyć tę nieprzyjemną chorobę. Najczęściej stosowane są: smarowanie maściami keratolitycznymi z kwasem salicylowym, mocznikiem, pochodnymi witaminy D lub A oraz kortykosteroidami. Dermatolodzy zalecają również dziegcie w postaci past czy maści. Widoczną poprawę przynoszą też dermokosmetyki, np. Dr Michaels. Popularna jest także metoda leczenia zmian łuszczycowych światłem – fototerapia lub fotochemioterapia. Większość z tych metod daje szereg działań niepożądanych.
