Odpowiedzialnym za to może być upośledzony mechanizm kontroli napięcia poszczególnych mięśni względem siebie i brak synchronizacji ich działania. W naturalnych warunkach, na przykład podczas wchodzenia po schodach, nie musimy zastanawiać się, jaka jest wysokość poszczególnych stopni. Jeden krok wystarczy, by układ mięśniowy „nauczył się”, jak wysoko podnosić ma nogę w kolejnych krokach. W przypadku gdyby jeden ze stopni okazał się nieco wyższy od pozostałych, prawdopodobnie potknęlibyśmy się o niego. Za „funkcję nauki” naszego układu mięśniowego odpowiadają tzw. proprioreceptory, czyli receptory czucia głębokiego znajdujące się w ścięgnach i stawach. Ich rolą jest dostarczanie bez przerwy impulsów do rdzenia kręgowego i tzw. ośrodków podkorowych, którymi informują o ustawieniu segmentów ciała względem siebie. Informacje te są integrowane w centralnym układzie nerwowym i wysyłane z powrotem do mięśni w celu skorygowania ustawienia ciała.
Aby poprawić funkcje proprioreceptorów należałoby skorzystać ze specjalnych ćwiczeń. Ich celem jest osiągnięcie lepszej koordynacji aparatu ruchowego, dzięki czemu jest on lepiej przygotowany do wykonywania zadań, które stawia przed nami działanie w naturalnych warunkach. Dobrym przykładem, kiedy taki trening może okazać się pomocny, jest przygotowanie do sezonu narciarskiego. Podczas treningu sensomotorycznego wykonujemy ćwiczenia równoważne statyczne i dynamiczne w pozycjach niestabilnych (np. przy użyciu tzw. dysków ortopedycznych czy pompowanych piłek gimnastycznych), napinając przy tym antagonistyczne (przeciwstawne) grupy mięśniowe (tzw. kokontrakcja). Ćwiczenia sensomotoryczne można wykonywać również według określonych z góry wzorców takich jak techniki PNF (proprioreceptive neuromuscular facilitation). Techniki te wykorzystują ruchy trójpłaszczyznowe i angażują kilka segmentów ciała jednocześnie (np. ćwiczenia mięśni stawu ramiennego przypominają ruch sięgania po książkę stojącą na półce umieszczonej wysoko nad głową. Ramię oprócz wznosu wykonuje także rotację, a całą sekwencję kończy grzbietowe zgięcie dłoni). Przeciwieństwem ruchów według wzorców PNF są ruchy w pozycjach izolowanych, gdzie pracujemy w jednym stawie i ruch ma charakter jednopłaszczyznowy.
Trening sensomotoryczny jest stosowany powszechnie w rehabilitacji jako sposób powrotu do sprawności po poważnych kontuzjach. Skoro większość problemów ortopedycznych wynika z zaburzeń o charakterze biomechanicznym, ćwiczenia sensomotoryczne odgrywają rolę profilaktyki przeciw odnoszeniu kontuzji.
