Trójka przyjaciół wybrała się w góry. Przygotowali odpowiednie zapasy, przejrzeli niezbędne mapy i wyruszyli. Szybko znaleźli szlak i rozpoczęli wspinaczkę, a po pewnym czasie dotarli do punktu w którym zdecydowali się zejść ze szlaku i dalej zdobywać szczyt na własną rękę.
Po kilku godzinach poczuli się jednak zmęczeni i postanowili chwilę odpocząć. Urządzili sobie krótki odpoczynek, podczas którego złapała ich gwałtowna burza - silne wiatry sprawiły, że musieli szukać schronienia i szybko stracili siebie nawzajem z oczu.
Gdy burza skończyła się i przyjaciele zaczęli się szukać, dwaj znaleźli się bardzo szybko, w tym samym miejscu gdzie wcześniej urządzili sobie odpoczynek. Nigdzie jednak nie mogli znaleźć swojego trzeciego towarzysza... aż w końcu zamilkli na chwile, przestali go wołać – i usłyszeli jego głos gdzieś z góry.
„Słuchajcie!” obejrzeli się w górę i zobaczyli go kilkanaście metrów nad nimi, niemal u szczytu góry na którą chcieli wejść. ”Tutaj po prawej jest świetna trasa wspinaczkowa! Odkryłem ją w trakcie burzy! Można łatwo i bezpiecznie wejść wyżej i naprawdę nie uwierzycie jaki tu jest cudowny widok!”
„Wspaniale!” odpowiedział pierwszy z pozostawionych na dole przyjaciół, szybko zlokalizował trasę, którą podążył ich towarzysz i zaczął się przygotowywać do wspinaczki. „Już do Ciebie idziemy, zaraz wszyscy będziemy mogli go podziwiać!”
„Czekaj!” krzyknął wtedy drugi. „Po co mamy się wysilać? Zaraz znajdę kamień, rzucę w niego, wtedy on spadnie tu do nas i nie będzie się trzeba wspinać, żeby go dogonić!”
A Ty, jak robisz, gdy widzisz że ktoś zrobił coś więcej i wspiął się wyżej od Ciebie?
Wspinasz się samemu, widząc dobrą ścieżkę wspinaczki i możliwości dla siebie?
Czy rzucasz kamieniem licząc na to, że zbijesz go z powrotem na ziemię?
Jasne, w tym drugim wypadku również znika ten wredny głos wewnętrzny „Zobacz, on zrobił coś więcej, da się zrobić więcej więc do dzieła! Zobacz co możesz osiągnąć!”
Jednocześnie tylko w pierwszym wypadku, gdy weźmiesz się do pracy i sam wejdziesz na szczyt, będziesz mógł się faktycznie nacieszyć widokiem.
To prawda, wymaga to więcej wysiłku, czasu, niekiedy również pieniędzy. Ale efekty które dostajesz w zamian za taką wspinaczkę są nieporównywalnie większe, niż gdybyś został na dole i rzucał kamieniem.
Tym bardziej, że zwykle osoba w którą byś rzucał wyszła już za wysoko – więc i tak nie mógłbyś jej dosięgnąć kamieniem, a ona jedynie mogłaby ze smutkiem spojrzeć na to, jak sam tracisz czas zamiast wejść wyżej i podziwiać widoki.
Oczywiście, nie musisz wspinać się tą samą trasą co osoba przed Tobą. Ba, nie musisz nawet wchodzić na tą samą górę. Cała idea polega na samym podejściu i samej decyzji. Na tym czy zdecydujesz się zrobić coś by samemu wejść wyżej (niekoniecznie zawodowo – być może Twoją wspinaczką będzie stworzenie cudownego, pełnego miłości związku), zamiast próbować zrzucać z góry kogoś, komu już to się udało.
Wspinaczka czy rzucanie kamieniem? Wybór należy do Ciebie. Zdecyduj mądrze, bo od tego wyboru zależy reszta Twojego życia.
Pozdrawiam,
Artur Król
ChangeMakers
www.krolartur.com
Po kilku godzinach poczuli się jednak zmęczeni i postanowili chwilę odpocząć. Urządzili sobie krótki odpoczynek, podczas którego złapała ich gwałtowna burza - silne wiatry sprawiły, że musieli szukać schronienia i szybko stracili siebie nawzajem z oczu.
Gdy burza skończyła się i przyjaciele zaczęli się szukać, dwaj znaleźli się bardzo szybko, w tym samym miejscu gdzie wcześniej urządzili sobie odpoczynek. Nigdzie jednak nie mogli znaleźć swojego trzeciego towarzysza... aż w końcu zamilkli na chwile, przestali go wołać – i usłyszeli jego głos gdzieś z góry.
„Słuchajcie!” obejrzeli się w górę i zobaczyli go kilkanaście metrów nad nimi, niemal u szczytu góry na którą chcieli wejść. ”Tutaj po prawej jest świetna trasa wspinaczkowa! Odkryłem ją w trakcie burzy! Można łatwo i bezpiecznie wejść wyżej i naprawdę nie uwierzycie jaki tu jest cudowny widok!”
„Wspaniale!” odpowiedział pierwszy z pozostawionych na dole przyjaciół, szybko zlokalizował trasę, którą podążył ich towarzysz i zaczął się przygotowywać do wspinaczki. „Już do Ciebie idziemy, zaraz wszyscy będziemy mogli go podziwiać!”
„Czekaj!” krzyknął wtedy drugi. „Po co mamy się wysilać? Zaraz znajdę kamień, rzucę w niego, wtedy on spadnie tu do nas i nie będzie się trzeba wspinać, żeby go dogonić!”
A Ty, jak robisz, gdy widzisz że ktoś zrobił coś więcej i wspiął się wyżej od Ciebie?
Wspinasz się samemu, widząc dobrą ścieżkę wspinaczki i możliwości dla siebie?
Czy rzucasz kamieniem licząc na to, że zbijesz go z powrotem na ziemię?
Jasne, w tym drugim wypadku również znika ten wredny głos wewnętrzny „Zobacz, on zrobił coś więcej, da się zrobić więcej więc do dzieła! Zobacz co możesz osiągnąć!”
Jednocześnie tylko w pierwszym wypadku, gdy weźmiesz się do pracy i sam wejdziesz na szczyt, będziesz mógł się faktycznie nacieszyć widokiem.
To prawda, wymaga to więcej wysiłku, czasu, niekiedy również pieniędzy. Ale efekty które dostajesz w zamian za taką wspinaczkę są nieporównywalnie większe, niż gdybyś został na dole i rzucał kamieniem.
Tym bardziej, że zwykle osoba w którą byś rzucał wyszła już za wysoko – więc i tak nie mógłbyś jej dosięgnąć kamieniem, a ona jedynie mogłaby ze smutkiem spojrzeć na to, jak sam tracisz czas zamiast wejść wyżej i podziwiać widoki.
Oczywiście, nie musisz wspinać się tą samą trasą co osoba przed Tobą. Ba, nie musisz nawet wchodzić na tą samą górę. Cała idea polega na samym podejściu i samej decyzji. Na tym czy zdecydujesz się zrobić coś by samemu wejść wyżej (niekoniecznie zawodowo – być może Twoją wspinaczką będzie stworzenie cudownego, pełnego miłości związku), zamiast próbować zrzucać z góry kogoś, komu już to się udało.
Wspinaczka czy rzucanie kamieniem? Wybór należy do Ciebie. Zdecyduj mądrze, bo od tego wyboru zależy reszta Twojego życia.
Pozdrawiam,
Artur Król
ChangeMakers
www.krolartur.com
Licencja: Creative Commons
