Część pierwsza - niewyjaśnione zainteresowanie sztuką
Sztukę można interpretować na wiele różnych sposobów, gdyż pod tym pojęciem kryją się różne działania twórcze, które albo cieszą albo też i nie cieszą. Jednak najczęściej jest tak, że wykonywana sztuka cieszy. Wyobraźmy sobie człowieka, który na przykład pisze wiersze. Czy taka osoba tworzy jedynie dla pokazu? Otóż nie! Poezja własna, oparta na własnych spostrzeżeniach jest bardzo cenna i niepowtarzalna której nie da się wyrazić jednym słowem. Bowiem jest to ogromna siła emocji zarówno pozytywnych jak i tych mniej akceptowanych- negatywnych. Pisanie jest właśnie wyrażaniem swoich emocji, pociechą dla przelęknionej, bądź radosnej duszy. Wówczas tworzy się prawdziwa fontanna Naszych wspomnień z dzieciństwa, codziennego myślenia o życiu, jakie Nas zewsząd otacza. Jakie to jest piękne, prawda? Jak to dobrze, że można wyrazić coś na papierze i uwiecznić! Zwróćmy uwagę na pewien przypadek:
Pewien człowiek nigdy w swoim życiu nie czytał książek, nie wiedział co to jest nawet poezja, czy proza. Po wielu latach swoich zmagań zaczął tworzyć coś co go wewnętrznie cieszyło, dawało mu satysfakcję z życia. Rozpoczął pisanie swoich własnych wierszy. Trzeba zaznaczyć, iż nie było to Tworzenie z tzw zamiarem wywyższenia się z pospolitego grona. NIE! To był pewnego rodzajurelaks, oderwanie się od rzeczywistości. W tym wyrażaniu uczuć z głębi serca najważniejsze było to że coś robił ze sobą, , że wypełnił swoją codzienną pustkę. Zarówno poezja jak i proza mają silny związek z emocjami, Naszymi emocjami, które ten sposób próbujemy wyrazić. Pisanie dobrej poezji jest sztuką samą w sobie a nie PARAGRAFAMI NIC NIEZNACZĄCYMI !!! Owszem trzeba się trzymać jakiś reguł w pisowni, ortografii czy podejścia gramatycznego. Jednak poezja czy też proza powinny się opierać na Naszej i tylko Naszej wyobraźni, którą wykorzystując tworzymy przepiękne dla ucha wiersze. Całokształt pisarstwa powinien opierać się także na jakiś doświadczeniach życiowych autora.Nie powinno się pisać czegoś, co jest niezgodne z prawdą, zwłaszcza jeśli są to wiersze natury historycznej, bo wówczas każdy kto znając choć odrobinę historii Nas po prostu skrytykuje i nie da Nam tym samym w ogóle dojść do słowa.
2
Poezja i proza łączą się też niejako z malarstwem a zwłaszcza wyobraźnią, pomysłem jaki trzeba nadać Naszemu dziełu, aby przemawiało one do wielu odbiorców. Bowiem najistotniejszą rzeczą zarówno w malarstwie jak i pisarstwie jest forma przekazu. Dana forma sztuki dzieli się na dobrą bardzo dobrą złą i beznadziejną, czyli w tych czterech ramach ocen. Niejednokrotnie na swoich zajęciach z arteterapii spotykałem się z osobami które miały wielki talent, ale wydawało im się że nie potrafią ani nawet trochę malować. Ich dzieła szły na pokaz i byli oni bardzo wysoko oceniani przez publiczność. Sztuka jaka by nie była musi dotrzeć do odbiorcy a Naszym zadaniem jest tak przedstawić swoją sztukę aby wywrzeć jak najlepsze wrażenie na zainteresowanym.
Rozdział trzeci - rodzaje form przekazu Naszej sztuki.
Sztuka jest zawsze niepowtarzalna. Nie ma tak w twórczości malarskiej czy pisarskiej że poeci bądź malarze ściągają od innych dzieła i nazywają to sztuką. Wówczas nie nazywa się tego sztuką. To jest po prostu „coś naśladowanego” a nie SZTUKA! Jeżeli chodzi o formy przekazu sztuki, to jest wiele takich form:
-przekaz słowny
-przekaz wzrokowy
-przekaz dotykowy
Przekazując słownie musimy mieć na uwadze fakt doboru odpowiednich słów i być pewnym swoich wypowiedzi, oczywiście pod warunkiem że dana sztuka ma sens takiego a nie innego przekazu . Przekaz wzrokowy, czyli innymi słowy zainteresowanie kogoś Naszą sztuką. Nie można omawiać danej sztuki nie zwracając uwagi na zainteresowanego(odbiorcę), ponieważ odbiorca może uznać to za lekceważenie i brak zainteresowania tym co omawiający przekazuje.Przekaz dotykowy jest to dodatkowa forma przekazu, która łączy się zarówno z przekazem słownym jak i wzrokowym.Są to trzy formy przekazu, które mają znaczenie przy omawianiu danego utworu literackiego, bądź malarskiego. Innym ważnym elementem przekazu sztuki jest odpowiednia odległość odbiorcy od omawiającego, tzn omawiający nie może stać ani daleko ani za blisko odbiorcy, gdyż może to wywołać pewną niezręczność, zakłopotanie i niemożność właściwego odbioru sztuki.
Rozdział trzeci - podsumowanie .
Sztuka jest piękną formą wyrażania emocji, które kłębiąc się w naszej psychice wytwarzają różne schematy działań. Tak więc polecam bardzo serdecznie ten uświadamiający poradnik, który ma na celu poruszyć Waszą wyobraźnię i (jeśli ktoś ma ochotę) zacząć malować, bądź też pisać poezje , czy prozę.
