Zaostrzone trzciny i gęsie pióra
Pierwsze pióra wieczne w postaci zaostrzonych trzcin lub gęsich piór moczonych w kałamarzu z atramentem, nie wiele miały wspólnego z obecnymi bardzo precyzyjnymi, wyposażonymi w zbiorniczki na atrament piórami. Jednak to one uznawane są za prototypy i inspirację tych obecnych, często bardzo eleganckich i ekskluzywnych instrumentów piśmienniczych.
Mimo, że historia pisania piórem sięga czasów z przed naszej ery, to pióra wieczne w znanej nam obecnie postaci pojawiły się dopiero pod koniec XIX w.
Mała precyzja pierwszych piór wiecznych
Pierwsze egzemplarze były bardzo mało precyzyjne i trudno się nimi pisało. Nie można było uniknąć kleksów spowodowanych nadmiernym wypływaniem atramentu, a także odwrotnych sytuacji wymagających mocnego potrząsania piórem, aby atrament z niego wypłyną.
Udoskonalenie piór wiecznych zawdzięczamy dwóm najbardziej znanym nazwiskom z tej branży, czyli Watermanowi i Parkerowi. W ostatnich latach XIX w. niezależnie od siebie ulepszyli systemy dozowania atramentu, tak aby był on płynny i precyzyjny. W obydwu przypadkach pióra posiadały jeszcze wtedy zbiorniczki na atrament napełniane pipetą od góry, co było trochę czasochłonne i niewygodne.
Pompka i tłoczek do napełniania pióra
Dopiero na początku XX w. inny wynalazca opracował system napełniania pióra za pomocą dźwigni, umieszczonej z boku zbiorniczka. Atrament był zasysany do wnętrza przez stalówkę zanurzoną w kałamarzu. Później ten system został jeszcze bardziej dopracowany co zaowocowało używanymi do dziś formami napełniania pióra, za pomocą gumowej pompki lub tłoczka.
Naboje do piór wiecznych
Mniej więcej w tym samym czasie wynaleziono też naboje do piór wiecznych. Nie zyskały one jednak na początku dużej popularności, gdyż były wytwarzane z cienkiego szkła. Groziło to niebezpieczeństwem rozbicia zbiorniczka, a oprócz tego ich produkcja była czasochłonna i nieopłacalna.
Produkcja nabojów z tworzywa sztucznego, które opanowały rynek w tym sektorze i bardzo ułatwiły posługiwanie się piórem wiecznym, ruszyła dopiero w połowie XX w. i na tym właściwie zakończyła się ewolucja tego instrumentu piśmienniczego.
