Wszystko zaczęło się w 1952 roku. Wtedy to BBC opracowało system VERA – (Vision Electronic Recording Apparatus), który stał się popularyzatorem rodzącej się technologii. System ten oparty był na nieruchomych głowicach, które odczytywały nawiniętą na szpulę taśmę. Poruszała się ona z zawrotną prędkością kilku metrów na sekundę przez co możliwe było nagrywanie jedynie krótkich, maksymalnie 15-to minutowych, czarno-białych filmów, o słabej jakości i chwiejnym obrazie.
W 1956 roku pojawił się system SECAM – pierwszy system kolorowej telewizji zastosowany w Europie. Został opracowany w zakładach Thomson we Francji, jako wynik francuskich aspiracji do stworzenia własnego standardu. Mniej więcej w tym samym czasie opracowano inny system nadawania koloru – PAL – tym razem w Niemczech. Oba systemy zastosowano po raz pierwszy w 1967 roku.
1969 rok to pojawienie się pierwszej, zamkniętej w kasecie taśmy. Pierwszym zastosowanym formatem był VCR ( Video Casette Recording ), zaproponowany w 1972 roku przez firmę Philips. Był on pierwowzorem późniejszych kaset VHS (Video Home Sytsem). Jednocześnie ten format wygrał z innym, amatorskim systemem nagrywania -Betamax. O porażce zdecydowała zbyt wysoka cena i brak promocji Betamaxu.
1982 rok to pojawianie się VHS w wersji mini, mianowicie VHS-C. Dzięki mniejszemu formatowi kaset wykorzystywano ją powszechnie w domowych kamerach.
Pięć lat później pojawił się kolejny format S-VHS (Super-VHS) Oznaczał on przede wszystkim zwiększanie częstotliwości, co zwiększyło rozdzielczość i wpłynęło na poprawę jakości oglądanych materiałów.
1993 to przełom i pojawienie się dysku Video CD ( Video Compact Disc) jako nośnika dla materiałów video, i jako poprzednika płyt DVD. Jakość obrazu VCD miała być podobna do tej z VHS, ale z powodu mniejszej rozdzielczości jakość obrazu była gorsza niż na nie zużytej kasecie VHS. Z kolei format VCD zapewnił taką samą jakość filmów bez względu na ilość i częstotliwość ich odtwarzania.
W 1994 roku pojawiły się pojęcia: Standard Definition: telewizja o standardowej rozdzielczości, w formacie cyfrowym, oraz High Definiotion – co oznaczało telewizję wysokiej rozdzielczości. Najszybciej została ona uruchomiona w Japonii i Stanach Zjednoczonych. Obecnie jest popularna w większości krajów europy. Zwiększona rozdzielczość oznacza większą ilość pikseli co sprawia, że obraz jest dokładniejszy, a wszystkie szczegóły są bardziej widoczne.
Dwa lata później pojawił się DVD(Digital Video Disc lub Digital Versatile Disc ).Jakość zapisu podobna jest do tej CD, ale dzięki zwiększeniu gęstości zapisu uzyskano o wiele większą pojemność.
O tytuł następcy formatu DVD walczyły technologie HD DVD i Blu-ray, Zwycięzcą został ten drugi,który na rynek wszedł w 2002 roku. HD DVD nie przyjęło się na rynku. System Blu-ray po raz pierwszy zastosowano w Japonii. Dzięki uzyciu niebieskiego lasera umożliwia zapisanie ogromnej ilości danych, dodatkowo daje możliwość zapisania materiałów video aż w trzech formatach.
Już zapowiadane jest pojawienie się nowego formatu Green-ray Disc – zapisywanego przy pomocy zielonej wiązki lasera, co ma umożliwić zapisywanie jeszcze większej ilości danych niż na dysku Blu-ray
2005 rok pojawianie się serwisu YouTube.YouTube stał się nie tylko kamieniem milowym dla rozwoju video w sieci.Obecnie oglądalność sięga ponad miliarda filmików dziennie!!!Co minutę pojawia się prawie 24 godziny nagrań.
