W społeczeństwie często nadal panuje przekonanie, że łuszczyca jest chorobą zaraźliwą. Niegdyś uważano ją za trąd. Prawda jest inna. Choroba ta w żaden sposób nie jest zaraźliwa, z racji faktu, że jest chorobą o podłożu genetycznym. A choroby genetyczne nie są zaraźliwe.
Choroby genetyczne charakteryzują się zmianami (mutacjami) w określonych komórkach organizmu. W przypadku łuszczycy dochodzi do mutacji w obrębie tworzenia się skóry. Komórki odpowiedzialne za wytwarzanie skóry są nadpobudliwe. Są to komórki układu odpornościowego - limfocyty a dokładniej ich odmiana, czyli limfocyty T. Są one odpowiedzialne właśnie za tworzenie się skóry.
Przeciętny człowiek zmienia skórę co 28 dni. Oznacza to, że tyle potrzeba czasu, aby organizm wyprodukował nową skórę. Stara skóra jest złuszczana. Dzieje się tak cały czas i nawet nie zauważamy tego. W przypadku łuszczycy proces ten trwa kilkukrotnie częściej, nawet może przebiegać w ciągu 4 dni. I tu powstaje sens łuszczycy.
Nadpobudliwe limfocyty T dają bodziec do tworzenia nowej skóry w zbyt szybkim okresie czasu. Coraz to nowe komórki skóry wypychane są do górnych partii skóry, przez co nie mogą dostatecznie dojrzeć w skórze właściwej. Wówczas w naskórku pojawiają się zmiany łuszczycowe, które są wynikiem niedojrzałych komórek skóry - nie miały one czasu dojrzeć, gdyż były wypychane przez kolejne komórki.
Częstym objawem łuszczycy jest łuska na zmianach łuszczycowych. Jest to nic innego jak obumarły naskórek, który nie dojrzał. Zazwyczaj łatwo odpada od powierzchni skóry. Łuska i jej łuszczenie jest odpowiednikiem normalnego łuszczenia u człowieka. Z tą różnicą, że w łuszczycy martwego naskórka jest zbyt wiele, który wyodrębnia się na skórze. W przypadku zdrowych ludzi z reguły nie widać łuszczącego się martwego naskórka - chyba, że ktoś ma mocno przesuszoną skórę.
Podsumowując, łuszczyca jest chorobą genetyczną, w której modyfikacje zachodzą w procesie tworzenia się skóry. Wynikiem czego są wykwity łuszczycowe.
