Scena składa się z ciągu ujęć filmowych, może to być rwący potok ostrych kadrów lub z wolna płynący strumień miękkich przejść. Te same ujęcia mogą być montowane w różny sposób i układane w różnych kombinacjach, nadając obrazom innego charakteru i dynamizmu. Na charakter sceny składają się kąty i wysokości kamery, wielkości planów, sąsiadujące ujęcia, decydujące o rozmiarach postaci w kadrze.
Montaż progresywny łączy kolejno ujęcia coraz bliższe, lub coraz dalsze. Np. od planu ogólnego do zbliżenia, taka kolejność ujęć buduje napięcie w scenie, ponieważ kadry bliskie mają większy ładunek dramatyzmu niż plany szerokie. Jeśli naszym celem jest ostudzenie akcji, możemy wybierać drugą alternatywę, od kadrów wąskich do szerokich. Przy tym sposobie łączenia obrazów, należy jednak pamiętać, by różnica między kolejnymi ujęciami nie była zbyt mała, wywołało by to efekt animacji, niezrozumiałego przemieszczenia lub powiększenia obiektu.
Sposób kontrastowy zderza ze sobą ujęcia o znacznej różnicy planów, w przeciwieństwie do poprzedniej metody, nie ma tu ujęć pośrednich, z kadru ogólnego przeskakujemy od razu do zbliżenia lub na odwrót. Sceny budowane w ten sposób są dynamiczne i używane przy scenach pełnych akcji, np. pościgów. Wzmocnienie tego efektu można uzyskać łącząc gwałtowne, żywe ujęcie ze statycznym, nieruchomym kontrplanem.
Metoda montażu powtórzeniowego łączy ze sobą takie same plany. Sposób ten sprawdza się doskonale przy filmowaniu przemówień, wywiadów lub rozmowy dwójki osób, jest to metoda często spotykana w reportażach, filmach szkoleniowych, czy programach publicystycznych. Szerokość wybranego planu ma decydujący wpływ na napięcie danej sekwencji.
W ten sposób można budować całe sceny lub łączyć wszystkie te metody w obrębie jednej sceny, zmieniając tempo akcji i odbiór obrazu przez widza. Zmianom odległości kamery od obiektu, mogą również towarzyszyć, zmiany wysokości lub kąta kamery. Do tych modyfikacji można odnieść te same zasady, co przy montażu ujęć.
Kąty progresywne będą się odnosić, do coraz wyższej lub coraz niższej pozycji kamery, bądź do przejścia z filmowania en face do profilu i na odwrót.
Sekwencja kontrastowa oznacza np. przejście od perspektywy żabiej do perspektywy z lotu ptaka lub naprzemienne ujęcia na przód i tył obiektu.
Katy powtórzeniowe są takie same, pokazują tylko upływ czasu.
Przy wyborze ujęć należy tez pamiętać o 'stalowych zasadach', ...które czasem należy łamać. Zwyczajowo pierwsze ujęcie jest dość szerokie, pokazuje np. miejsce w którym się znajdujemy, powoli wprowadza nas w akcję. Jeśli jednak chcemy zaskoczyć widza, lub zwrócić jego uwagę na jakiś istotny przedmiot, możemy zacząć sekwencje od zbliżenia, jest to zabieg często stosowany w produkcjach typu spoty reklamowe. Należy ostrożnie i z umiarem stosować tego rodzaju zabiegi, by nie męczyć widza natłokiem informacji, detale i zbliżenia powinny być stosowane wyłącznie do wskazania czegoś istotnego! Jeśli jednak te metody wydają się nie zadowalające, należy rozważyć filmowanie całej sceny w jednym długim ujęciu. Jest to zabieg niezwykle trudny i pracochłonny ale dużo bliższy naszemu naturalnemu postrzeganiu świata. Gdy jednak nie posiadamy tak dużego bagażu doświadczenia możemy tak zaaranżować ujęcia, by łączyć je na ruchu, jest to dobry sposób na oszukanie oka i bardziej spójny, naturalny montaż. .
