Chrześcijaństwo nie wykorzystuje ani, tym bardziej, nie wypacza nauki Jezusa, ponieważ On sam funkcjonował w polu działania resentymentu. Nie ma tu zatem sprzeczności pomiędzy Mistrzem a Jego pierwszymi wyznawcami, ukształtowanymi formacyjnie przez Pawła z Tarsu. Zarówno Jezus, jak i Jego wyznawcy wykazywali aktywność resentymentalną.
A zatem o inności nie decyduje czynnik fizyczny, ale duchowy. Trawestując zdanie Schellinga, powiemy: twarz jest widzialną duszą, dusza jest niewidzialną twarzą.
Człowiek jest jedyną istotą w świecie, która potrafi wznieść się poza swoje naturalne potrzeby; jedyną, która zdolna jest przekroczyć granicę samego siebie – być kimś więcej, niż jest. Nie byłoby to możliwe, gdyby nasza wolność ograniczała się wyłącznie do wolnego wyboru.
Optymalnym rozwiązaniem byłoby osiągnięcie chwiejnej równowagi pomiędzy ja-identyfikowanym a ja-tożsamościowym. Aktywność, działanie, ale i refleksja. Każdy przechył w jedną lub drugą stronę jest dla człowieka funkcjonującego w świecie wysoce niekorzystny, bo prowadzi do zaburzonego postrzegania rzeczywistości i samego siebie.
Pomiędzy bytem a nagą ludzką egzystencją staje los, nazywany bardzo różnie – Fortuną, Fatum, Przeznaczeniem, Ananke. To los i jego wyroki uaktywniają czlowieka, dynamizują jego działania, zmuszają do opowiedzenia się po stronie takich czy innych wartości. Los może mieć twarz Boga, historii lub bliźniego.
