Kiedy stosuje się żywienie dojelitowe
W przypadku rozległych oparzeń, zespołu krótkiego jelita, zaburzeń połykania, pooperacyjnych przetok jelitowych, czy zwężenia górnego odcinka przewodu pokarmowego, lekarz może zalecić żywienie dojelitowe. Niejednokrotnie stosuje się go przy powikłaniach operacyjnych, chorobach zapalnych jelit, zaburzeniach trawienia i wchłaniania. Może również pomóc w okresie chemioterapii i radioterapii.
Zastanawiasz się, jakie są przeciwwskazania? Żywienia dojelitowego nie stosuje się w przypadku ciężkich oparzeń, niedrożności przewodu pokarmowego, wstrząsu i urazu wielonienarządowego. Nie zaleca się go również przy ostrych stanach zapalnych jamy brzusznej, a także atonii żołądka i jelit.
Karmienie pacjenta przez zgłębnik
Osoby w każdym wieku mogą być karmione przez zgłębnik. Często taką formę żywienia stosuje się przez krótki czas. Zgłębnik można wyjąć, gdy chory jest w stanie zjeść wystarczającą ilość doustnie. Żywienie dojelitowe należy rozważyć w przypadku pacjentów niedożywionych lub zagrożonych niedożywieniem, którzy mają sprawny przewód pokarmowy, ale nie są w stanie dostarczyć odpowiedniej ilości pożywienia. Stosuje się je zarówno u dzieci, jak i u dorosłych. Żywienie dojelitowe niskoprzepływowe można połączyć z żywieniem pozajelitowym. Takie rozwiązania wprowadza się, aby utrzymać czynności jelit i zmniejszyć ryzyko cholestazy.
Kiedy stosuje się żywienie kliniczne? Lekarz może go zalecić, gdy zdiagnozuje u pacjenta niewielkie niedobory energetyczno-białkowe. Modyfikuje wówczas jego dietę i wprowadza specjalne doustne mieszanki odżywcze. Można go prowadzić dojelitowo lub pozajelitowo. Pozwala choremu szybciej wrócić do zdrowia, zapewniając mu niezbędne witaminy i minerały.
Rodzaje zgłębników
Żywienie dojelitowe odbywa się za pomocą różnych typów zgłębników. Jeden rodzaj rurki można wprowadzić przez nos do żołądka lub jelita cienkiego. Taki zgłębnik nazywany jest nosowo-żołądkowym lub nosowo-jelitowym. Czasami sondę umieszcza się bezpośrednio przez skórę do żołądka lub jelita cienkiego.
Rurki enterostomijne zazwyczaj stosuje się wtedy, gdy żywienie dojelitowe ma trwać dłużej niż 8 tygodni, jednocześnie stan pacjenta na to pozwala. Specjalny preparat podaje się przez 15-20 minut, często za pomocą strzykawki, kilka razy dziennie. Z kolei karmienie przez zgłębnik nosowo-żołądkowy zazwyczaj nie trwa dłużej niż 30 dni.
Niekiedy stosuje się żywienie dojelitowe za pomocą specjalnej pompy. Takie rozwiązanie pozwala dostarczyć określoną ilość pożywienia w ustalonym czasie. Szybkość karmienia uzależniona jest od reakcji na mieszankę odżywczą i codziennych zajęć pacjenta.
Preparaty do żywienia dojelitowego
Standardowe mieszanki zawierają niezbędne węglowodany, białka, tłuszcze, wodę, elektrolity, mikrolementy (witaminy i pierwiastki śladowe) oraz błonnik, których potrzebuje stabilny pacjent.
Z kolei preparaty “wstępnie przetrawione” składają się z azotu w postaci krótkich peptydów lub wolnych aminokwasów. Poprawiają wchłanialność składników odżywczych w przypadku niewydolności trzustki lub nieswoistego zapalenia jelit. Zawartość błonnika jest zmienna, a niekiedy uzupełniana jest witaminą K. Dostarczane składniki odżywcze wzmacniają odporność organizmu. Odżywianie dojelitowe zmniejsza ryzyko poważnych powikłań, skracając czas pobytu w szpitalu.
