Początek lat 80. XX w. w Europie Zachodniej to czas, kiedy styl taneczny breakdance zdobył ogromne zainteresowanie wśród młodzieży. Właśnie w tym okresie, a dokładniej w 1983 r., zaczyna się historia grupy Suprême NTM. Wówczas to m.in. dwaj mieszkańcy dzielnicy Saint-Seine-Denis, wchodzącej w skład paryskiej aglomeracji, zainteresowali się żywo wspomnianym stylem tanecznym breakdance. Nazwiska owych mieszkańców to Didier Morville i Bruno Lopès, aczkolwiek szerzej są oni znani pod swymi pseudonimami – odpowiednio Joey Starr i Kool Shen.
Morville i Lopès oprócz tanecznych treningów z czasem zaczęli uprawiać także inne formy tzw. ulicznej sztuki. Z czasem dołączyli oni do jednej z największych w latach 80. minionego wieku grup malujących graffiti, jednakże nasilenie się policyjnych represji oraz nałożenie wysokich kar grzywny na niektórych z członków wspomnianej grupy skłoniło ich do rozpoczęcia kariery muzycznej. Hip-hop pod koniec lat 80. zdobywał we Francji coraz większe zainteresowanie odbiorców, zwłaszcza wśród przedstawicieli mniejszości etnicznych oraz mieszkańców najbiedniejszych dzielnic wielkich miast. Warto zaznaczyć, że dzielnica zamieszkiwana przez przyszłych twórców grupy Suprême NTM, czyli Seine-Saint-Denis, była wówczas jednym z najbiedniejszych dystryktów Paryża.
Po raz pierwszy Morville i Lopès w roli raperów pojawili się w hip-hopowej audycji paryskiego radia Nova. Był wtedy rok 1989, a francuska publika prawdopodobnie nie spotkała się jeszcze z tak ostrym i niepokornym względem powszechnie przyjętego porządku społecznego przekazem. Szokiem było już samo rozwinięcie skrótu NTM, stanowiącego część nazwy zespołu. Wspomniany skrót należy bowiem rozszyfrować jako „Nique Ta Mère”, co po francusku znaczy ni mniej ni więcej, jak „J…ć twoją matkę”. Nie trzeba dodawać, że niniejsze słowa, wypowiedziane na żywo na radiowej antenie, wywołały niemałe poruszenie… Nonkonformistyczne nastawienie do rzeczywistości, krytyka władz ignorujących problemy francuskich mniejszości etnicznych oraz mieszkańców dzielnic biedy, a także oryginalne style wokalne przypadły jednakże do gustu ludziom, którzy dorastali w podobnych warunkach jak członkowie grupy Suprême NTM, co otworzyło Morville’owi i Lopèsowi drogę do podpisania kontraktu z wytwórnią muzyczną Epic Records.
W 1991 r. ukazał się nakładem nadmienionej wytwórni pierwszy album zespołu, zatytułowany Authéntik. Spotkał się on z raczej niezbyt przychylnym nastawieniem krytyków muzycznych, lecz jednocześnie popularność grupy wśród przedstawicieli paryskich nizin społecznych wzrosła niebotycznie. Pozwoliło to zespołowi Suprême NTM pójść za ciosem i po relatywnie krótkiej trasie koncertowej rozpocząć pracę nad kolejnym albumem. Dwa lata po debiucie wytwórnia Epic Records wydała na światło dzienne drugą płytę zespołu, zatytułowaną 1993… J’appuie sur la gachette („1993… Naciskam spust”). Na niniejszym albumie grupa zaprezentowała o wiele bardziej dojrzałą postawę, a sporo utworów stanowiło swoisty komentarz do sytuacji społeczno-ekonomicznej Francji, włączając w to ostrą krytykę francuskiej sceny politycznej oraz uległych wobec władz zachowań. Tym razem nie tylko przedstawiciele biednych dzielnic docenili pracę zespołu – również niektórzy krytycy, a także zwykli Francuzi zaczęli przychylniej patrzeć na twórczość Suprême NTM. Niemniej jednak tytułowy singiel pochodzący z opisywanej płyty został wycofany z emisji w większości francuskich stacji telewizyjnych, albowiem przedstawiał scenę samobójstwa. Kolejny singiel pod tytułem La Police w niewybrednych słowach natomiast krytykował pracę paryskiej policji. Skandal związany z niniejszym utworem zakończył się nawet sprawą w sądzie, którą policja wytoczyła zespołowi – nadmieniona sprawa zakończyła się jednakże zwycięstwem raperów, którym oddalono zarzuty z tytułu obrazy instytucji pożytku publicznego. Mimo tego większość francuskich stacji radiowych zdecydowała się na bojkot nagrań zespołu.
Kolejny album, zatytułowany Paris sous les bombes („Paryż pod bombami”) oraz wydany w roku 1995 nakładem tej samej wytwórni, przyniósł grupie największą popularność. Znacznej modyfikacji uległa na nim bowiem produkcja muzyczna, stając się bardziej nowoczesną oraz odzwierciedlającą modne wówczas w amerykańskim rapie trendy. Pod względem przekazu zmieniło się jednakże niewiele, co pośród największych fanów zespołu utwierdziło przekonanie, iż muzyka Suprême NTM jest autentyczna, a sami wykonawcy faktycznie wierni są głoszonym przez siebie ideałom (co dali zresztą po sobie poznać również za sprawą haseł głoszonych na koncertach oraz występów w mediach). Albumową dyskografię grupy zamyka natomiast wydana w 1998 r., również nakładem Epic Records, płyta zatytułowana po prostu Suprême NTM. Została ona równie przychylnie przyjęta przez publikę, co poprzednie wydawnictwo, i okazała się godnym następcą przełomowego w karierze grupy albumu. Po niniejszym wydawnictwie w ramach oficjalnej dyskografii grupy ukazały się jeszcze dwie płyty koncertowe oraz cztery EP-ki tworzące cykl Le Clash, z których następnie utworzono składankę zawierającą najlepsze zdaniem członków zespołu utwory, opublikowane wcześniej na wspomnianych EP-kach.
Suprême NTM to zespół znany z silnego sprzeciwu względem społecznego wykluczenia oraz wbrew pozorom powszechnego w niektórych środowiskach Francji rasizmu. Joey Starr, który zresztą jest czarnoskóry, oraz Kool Shen wychowywali się bowiem w dzielnicy pełnej przemocy, gdzie handel narkotykami, rozboje oraz morderstwa były na porządku dziennym. Za sprawą swojej sztuki pragnęli w bezceremonialny sposób zwrócić uwagę na problemy mieszkańców paryskich dzielnic biedy, a także pokazać, że z ludźmi ich pokroju należy się liczyć. Dość często w swych utworach krytykowali prawicowych polityków, spośród których najbardziej znienawidzoną przez nich postacią był dawny lider skrajnie prawicowej partii politycznej o nazwie Front Narodowy, Jean-Marie Le Pen. Poza opisanym skandalem związanym z singlem La Police, w 1995 r. na jednym z koncertów członkowie grupy po raz kolejny wulgarnie skrytykowali francuską policję. W tym wypadku jednakże sąd skazał ich na karę sześciu miesięcy więzienia, która została zamieniona na rozprawie apelacyjnej na dwa miesiące więzienia oraz 50 tys. franków grzywny. Fakt ten przysporzył jednakże grupie jeszcze większe zainteresowanie.
Z czasem Kool Shen i Joey Starr zaczęli kroczyć własnymi ścieżkami, rozpoczynając kariery solowe. Nie przyniosły one im równie wielkiej sławy, jak twórczość realizowana w ramach projektu Suprême NTM. Warto zaznaczyć, że Joey Starr, a więc Didier Morville, brał także udział w kilku skandalach niezwiązanych ze swoją działalnością muzyczną. W 1998 r. został on skazany przez sąd i zamknięty na kilka miesięcy w więzieniu za bójkę na pokładzie samolotu. Rok później powrócił za kratki za zaatakowanie swojej byłej dziewczyny, a na wolność wyszedł dopiero w roku 2002. Nie był to jednakże koniec jego problemów z prawem – w roku 2009 Morville został skazany na karę sześciu miesięcy więzienia za czynną napaść na trójkę ludzi oraz zniszczenie ich samochodu za pomocą siekiery. Raper przed sądem tłumaczył się, że w chwili popełniania przestępstwa był pod wpływem narkotyków i nie panował nad swoim zachowaniem.
Mimo licznych kontrowersji i konfliktów z prawem, zespół Suprême NTM uważany jest powszechnie za jedną z najważniejszych grup w historii francuskiego hip-hopu. W Paryżu jego status jest wręcz legendarny, zaś sami raperzy darzeni są w dalszym ciągu szacunkiem przez obecnych kontynuatorów ich dzieła. W Polsce nagrania grupy nie były dostępne w oficjalnej dystrybucji, niemniej jednak osoby zainteresowane z zapoznaniem się z twórczością opisywanego duetu bez problemu mogą nabyć ich albumy w zagranicznych sklepach z muzyką.
