Kiedy przechodnia na ulicy zapytamy, kto z mielczan jest najbardziej rozpoznawalny, odpowiedzią będzie prawdopodobnie: Grzegorz Lato. Człowiek znany w kraju i poza jego granicami. Kiedyś piłkarz Stali Mielec, król strzelców mundialu w 1974 roku, jeden z lepszych napastników w Europie. Potem trener, polityk (senator), a dziś prezes PZPN (może już niedługo, zaraz wybory w związku). Kiedyś uwielbiany w Mielcu i doceniany w całej Polsce, zaś obecnie jeden z najbardziej nielubianych Polaków, kojarzony z kiepskimi wynikami naszych "kopaczy" i korupcją w piłkarskiej centrali...
Jeśli jednak przyjąć, że kryterium wielkości człowieka jest jego rozpoznawalność, to właśnie Grzegorz Lato jest tym, który ma największe zasługi w promocji Mielca. Czy się to komuś podoba, czy nie, to dzięki niemu o Mielcu stało się głośno, i to w sposób pozytywny. Lato to niewątpliwie legenda polskiego futbolu. O sukcesach Stali (właśnie z Latą na czele) pamięta wielu i wspomina je z dumą, zaś bramki naszego snajpera walnie przyczyniły się do największych sukcesów polskiej piłki nożnej. Fakt, iż dziś Lato jest marnym szefem PZPN, nie powinien przesłonić jego zasług dla naszego miasta. Bądźmy dumni, że mieliśmy w "biało-niebieskich" barwach klubu z Mielca tak świetnego piłkarza!!!
Grzegorz Lato urodził się 8 kwietnia 1950 roku w Malborku. W Mielcu ojciec Grzegorza znalazł pracę w fabryce samolotów. W 1962 roku młody Lato zapisał się do sekcji piłkarskiej Stali Mielec, w której barwach występował do 1980 roku. Z mielecką drużyną dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski (1973, 1976). Dwukrotnie był także królem strzelców polskiej ekstraklasy (1973, 1975). W barwach Stali w I lidze rozegrał 272 mecze, w których zdobył 111 goli (w II lidze zagrał 23 meczów, zdobył 6 goli). W wieku 30 lat wyjechał za granicę, by grać w belgijskim KSC Lokeren (1980–1982). Później grał w Meksyku (CD Atlante Mexico City, 1982–1984), by karierę zakończyć w kanadyjskiej drużynie Polonia Hamilton w 1991 roku. Brak wielkich sukcesów w klubowej piłce nożnej zrekompensował sobie występami w reprezentacji Polski.
W reprezentacji zadebiutował 17 listopada 1971 roku, w bezbramkowym meczu z RFN. Wielkim sukcesem było zdobycie złotego medalu podczas Igrzysk Olimpijskich w 1972 roku w Monachium (zagrał tylko przez 45 minut w remisowym meczu z Danią). Mistrzostwa Świata w 1974 roku należały jednak już do niego. Lato został królem strzelców tej imprezy z 7 golami na koncie. Dzięki jego trafieniu polska wygrała 1:0 z Brazylią w meczu o 3 miejsce. W plebiscycie "Sportu" został uznany "Piłkarzem Roku". W czasie Igrzysk Olimpijskich w Montrealu (1976 rok) Polska zdobyła srebrny medal. W 1978 roku, gdy Polska wróciła z Argentyny bez medalu, przyjęto 5–6 miejsce jako porażkę. W Hiszpanii w 1982 roku kończący powoli reprezentacyjną karierę Lato po raz drugi stanął na najniższym stopniu podium Mistrzostw Świata w piłce nożnej.
W swej bogatej karierze wystąpił w 100 oficjalnych meczach reprezentacji Polski, z czego 20 z nich miało miejsce na Mistrzostwach Świata. Zdobył w nich 45 bramek.
Po zakończeniu kariery sportowej zajął się trenowaniem. Jest absolwentem Szkoły Trenerów PZPN (1996). Prowadził między innymi Stal Mielec, Olimpię Poznań, Amicę Wronki i Widzew Łódź. Nie odniósł tu jednak znaczących sukcesów, w związku z czym zaczął czynnie uczestniczyć w życiu politycznym. W latach 2001–2005 był senatorem z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej, a w wyborach prezydenckich w 2005 roku został członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza. Kolejne trzy elekcje (do Parlamentu Europejskiego i dwie parlamentarne) nie okazały się jednak dla niego udane — w żadnej z nich nie zdołał uzyskać mandatu. Dlatego też powrócił do piłki nożnej, jednak tym razem już jako działacz. Od października 2008 roku sprawuje funkcję Prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1982) oraz Krzyżem Kawalerskim OOP (1974), trzykrotnie Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz tytułem Zasłużony Mistrz Sportu.
