Żywotność drewna zależy w dużej mierze od gatunku, procesu i regionu wzrastania, sposobu obróbki oraz prawidłowego wykorzystania. Ważną cechą drewna jest jego odporność na korozje. Zależy to w dużej mierze od gatunku drewna.
Poszczególnym gatunkom drewna można przypisać odpowiednie klasy odporności na takie czynniki jak: odporność na grzyby, insekty i termity. W krajach Unii Europejskiej stosuje się w tym celu klasyfikację zgodną z normą DIN EN 350-2.
Naturalna odporność na grzyby – norma wyróżnia 5 klas określających naturalną odporność drewna. Najlepsza jest klasa 1, która oznacza drewno bardzo odporne na grzyby. Klasa 5 jest najgorsza i oznacza drewno nie odporne. Przykładowo drewno cedrowe zaliczane jest do 2 klasy, modrzew syberyjski do klasy 3, natomiast sosna skandynawska i świerk do klasy 4.
Naturalna odporność na insekty – klasyfikacja jest nieco inna niż w przypadku określenia odporności drewna na grzyby. W tym przypadku stosuje się 3 klasy oznaczone dużymi literami: D, S i SH. Klasa D oznacza drewno odporne na insekty. Klasa S oraz SH określają stopień podatności na zagrożenie związane z korozją spowodowaną przez insekty. W Polsce większość gatunków drewna można zaliczyć do klasy S.
Naturalna odporność na termity – klasyfikacja wygląda podobnie jak w przypadku określenia naturalnej odporności na insekty. Wyróżnia się tutaj również 3 klasy oznaczone dużymi literami: D, M i S. Klasa D określa gatunek drewna odporny na termity. Klasa M oznacza drewno stosunkowo odporne, natomiast klasa S oznacza drewno podatne na zagrożenie spowodowane korozją przez termity. W Polsce większość gatunków drewna można zaliczyć jako podatne na atak termitów czyli klasa S.
Należy pamiętać, ze naturalną odporność drewna można poprawić poprzez odpowiednie zabiegi konserwujące oraz stosowanie odpowiednich, specjalistycznych impregnatów do drewna, które znacznie przedłużają jego żywotność.
