Strój standardowy, to inaczej mówiąc nazwy dźwięków, do jakich należy dostroić nasze gitary, aby otrzymać "zestaw" dźwięków najczęściej wykorzystywanych do grania w większości stylów muzycznych.
W praktyce polega to na tym, że puste (czyli nie dociśnięte na żadnym z progów) struny naszej gitary, powinny wydawać następujące dźwięki:
pierwsza struna (najcieńsza): dźwięk E
druga struna: dźwięk H - w tym przypadku istnieje pewna nieścisłość, gdyż wg amerykańskiego nazewnictwa, jest to dźwięk B; w Polsce i krajach europejskich przyjmujemy nazwę H
trzecia struna: dźwięk G
czwarta struna: dźwięk D
piąta struna: dźwięk A
szósta struna: dźwięk E
Istnieje wiele metod strojenia, jednak najpopularniejszą i chyba najczęściej wykorzystywaną, jest metoda porównywania dźwięków.
Aby prawidłowo nastroić gitarę potrzebujemy źródła jednostajnego dźwięku, który zapewni nam punkt odniesienia do dźwięku wydobywanego przez strunę.
Obecnie takowe źródło może przybierać najrozmaitsze postacie - od tak zwanych "widełek", poprzez różnego rodzaju piszczałki, aż po stroiki elektroniczne.
Najtańsze są oczywiście urządzenia najprostsze - w tym przypadku kamertony widełkowe, które lekko uderzone, wibrują, generując określony dźwięk (najczęściej dźwięk A o częstotliwości 440 Hz). Ich zaletą jest mały stopień skomplikowania, a więc mała zawodność. Praktycznie można wręcz mówić o niezawodności takich urządzeń, gdyż tutaj po prostu nie ma co się popsuć (zakładając, że nie ułamiemy naszego kamertonu:).
Do wad takiego rozwiązania należy fakt, iż aby posługiwać się kamertonem widełkowym, potrzebne jest chociaż minimalne osłuchanie się z dźwiękami. Często początkujący gitarzyści mają problem z prawidłowym porównaniem dźwięku wydobywanego z kamertonu i dźwięku strojonego na strunie, co może zniechęcać do dalszych ćwiczeń.
Dlatego też wśród młodych adeptów, bardziej popularne są mniej energochłonne rozwiazania, w postaci elektronicznych stroików, które pokazują na wyświetlaczu nazwę dźwięku, jaki obecnie jest wydobywany przez konkretną strunę. Urządzenia takie są bardziej uniwersalne, gdyż służą do strojenia każdej z 6 strun, natomiast kamerton widełkowy wydaje tylko jeden, powtarzalny dźwięk, a więc za jego pomocą stroimy tylko pierwszą (najcieńszą) strunę E.
Kiedy już wybierzemy najodpowiedniejsze dla siebie urządzenie, możemy przejść do odpowiedniej regulacji strun. Jeśli wybraliśmy kamerton widełkowy, generujący dźwięk A, to strojenie gitary składa się z nastepujących kroków:
jednocześnie uderzamy kamerton i pierwszą strunę (E), dociśniętą na 5 progu - dźwięk generowany przez strunę, musi być identyczny jak dźwięk z kamertonu. Jeśli dźwięki te są różne, słychać charakterystyczne "falowanie". Należy dążyć do całkowitego zaniku tego falowania - wtedy obydwa dźwięki są takie same, a w efekcie - struna jest nastrojona. Wysokość dźwięku regulowana jest za pomocą kluczy, znajdujących się na główce gitary. Zwiększając napięcie struny - zwiększamy wysokość danego dźwięku, zaś zmniejsząc napięcie struny - odpowiednio zmniejszamy wysokość dźwięku.;
uderzamy pustą pierwszą strunę (E) i drugą strunę (H) na 5 progu - analogicznie jak w punkcie pierwszym - obydwa dźwięki muszą się zgadzać;
uderzamy pustą drugą strunę i trzecią strunę (G) na 4 progu (tym razem nie 5) - porównujemy obydwa dźwięki;
uderzamy pustą trzecią strunę i czwartą strunę (D) na 5 progu - obydwa dźwięki muszą być takie same;
uderzamy pustą strunę czwartą (D) i porównujemy otrzymany dźwięk z piątą struną (A) na 5 progu;
uderzamy pustą piątą strunę (A) i porównujemy otrzymany dźwięk z szóstą struną (E) na 5 progu.
Należy pamiętać, aby zawsze porównywać strunę już nastrojoną, ze struną którą stroimy. Nie wolno zmieniać kolejności, gdyż może to prowadzić do złudnego odczucia współbrzmienia dźwięków.
Kolejną istotną kwestią jest samo operowanie kluczami gitary. Każde strojenie powinno kończyć się na ruchu w górę, czyli ruchu naciągającym strunę, podwyższającym strojony dźwięk. Nie należy postępować odwrotnie, gdyż może to skutkować przyspieszonym, samoczynnym rozstrajaniem się gitary.
W przypadku, gdy stosujemy stroik elektroniczny, musimy tylko i wyłącznie skoncentrować się na tym, aby pokazywane na wyświetlaczu nazwy dźwięków, generowanych przez drgające puste struny naszej gitary, były zgodne z tymi, jakie występują w stroju standardowym (czyli odpowiednio od najcieńszej, do najgrubszej struny: E H G D A E).
