I wojna burska
Burowie byli potomkami głównie holenderskich protestantów, choć również niemieckich, belgijskich i francuskich. Osiedlili się w Afryce Południowej w XVII i XVIII w. W XIX w. z tych terenów zaczęli ich wypierać osadnicy angielscy. Między 1835 a 1841 r. miała miejsce tzw. Wielka Wędrówka - ok. 14 tys. Burów wyruszyło w głąb Afryki, zostawiając za sobą Kolonię Przylądkową. Na północ i wschód od rzeki Oranje stworzyli trzy republiki: Natal, Orania i Transwal. W latach czterdziestych XIX w. Natal wpadł w ręce Brytyjczyków. W 1880 r. zagrożone były również Orania i Transwal, jednak Burowie stawili udany opór zbrojny przeciwko europejskiemu wrogowi. 23 marca 1881 r. podpisano pokój, który kończył pierwszą z wojen burskich.
II wojna burska
Bogate pokłady złota i diamentów, które odkryto w Transwalu i Oranii w 1886 r., były z jednej strony ratunkiem finansowym dla Transwalu, ale również przyczyną jego późniejszej zguby. Gorączka złota ściągnęła z Wielkiej Brytanii i Niemiec ogromną ilość osadników. Starania Burów aby ograniczyć możliwości uitlanders ( przybyszów ) i uniemożliwić przekształcenie republiki w brytyjską kolonię, nie powiodły się. W 1895 r. Brytyjska Kompania Południowoafrykańska podjęła próbę podbicia cennych terenów. Wyprawa składająca się z sześciuset ludzi w dwóch kolumnach, dowodzona przez Leandra Jamesona, wyruszyła 29 grudnia 1895 r., z miast Pistana i Mafeking. Po dwóch bitwach: pod Krugendorp i pod Dornkopf, ludzie Jamesona skapitulowali. Ponieważ Cesarstwo Niemieckie było przeciwne interwencji Brytyjczyków w Afryce, zerwanie dyplomacji między oboma krajami wisiało na włosku. Sytuacja pogorszyła tzw. depesza Krugera, w której Wilhelm II gratulował prezydentowi Transwalu, szybkiego rozwiązania problemu rajdu Jamesona. Rozpoczął się wyścig zbrojeń, w którym Burowie byli wspierani przez Niemców. Anglicy planowali zjednoczyć całą południową Afrykę pod swoim panowaniem. 9 października 1899r. wystosowano ultimatum do władz brytyjskich z warunkami pokojowego rozstrzygnięcia konfliktu, dając im czas do namysłu do 11 października do godz 17. Tego też dnia Burowie otrzymali odpowiedź negatywną co było równoznaczne z rozpoczęciem wojny. W początkowym jej okresie, czyli do lutego 1900 r., Burowie, dowodzeni przez gen. Bothę i Jouberta, odnosili ogromne sukcesy. Do najważniejszych bitew wojny należy Spion Kop, gdzie znajdował się główny bastion bocznej linii obronnej Burów, która blokowała Brytyjczyków posuwających się do garnizonu Ladysmith, który z kolei był oblężony przez Burów. Bitwa była taktycznie wygrana przez Brytyjczyków, którzy jednak z powodu wycieńczenia i nieświadomości swojej dobrej pozycji, wycofali się. 11 lutego 1900 r. Anglicy zaczęli wielką ofensywę. Burskie oddziały musiały cofać się w kierunku Paadebergu tocząc przy okazji wyczerpujące walki. W takiej sytuacji wszystkie operujące w tamtym rejonie oddziały Burów zostały wysłane z pomocą osaczonemu Cronjemu. Ostatecznie, 27 lutego o godz. 10, Cronje skapitulował. Po tej klęsce Burowie stracili wiarę w pomyślność i zwycięstwo, a Brytyjczycy kontynuowali ofensywę. 25 września 1900 r. ogłoszono aneksję kraju. Walki trwały jednak nadal, aż do 1902 r. kiedy to 31 maja podpisano pokój w Vereeniging.
