W odpowiedzi na ogłoszenia, które mnie zainteresowały przesyłam Panu (Pani) swoją aplikację.
Do tej pory nie pisałem w tym tonie. Teraz napiszę jednak o sobie całą prawdę, a może również wspomnę o kilku rzeczach, o które zawsze chciałem być zapytany w czasie rozmowy kwalifikacyjnej, ale (jak to bywa) jakoś się nie ułożyło.
Inspiracją do napisania tego listu było kilka spotkań, które zdarzyły mi się w okresie świąteczno-noworocznym. Otóż spotkałem kilka osób zajmujących dosyć wysokie stanowiska w dużych firmach i .... No właśnie! I jestem poruszony tym, że wystarczy być niedecyzyjną miernotą, by przy odrobinie szczęścia (i czasem znajomości) zajść naprawdę daleko. Jestem poruszony, bo przecież ci ludzie wykonują dla swoich firm jakąś pracę, więc chyba muszą wykonywać ją miernie.
Tu muszę zaznaczyć, że nie piszę do Pana aby się pożalić i proszę w żadnym wypadku tego listu tak nie traktować. W sumie jest mi całkiem nieźle na tym świecie, ale nie tak ciekawie, jak mogło by być, gdybym to ja został zauważony. Będę szczery. Pan mnie zauważał. I to nie raz. Jednak (miewam takie wrażenie), że to były zbyt ciekawe i może zbyt intratne stanowiska, by ktoś z Pana zwierzchników nie chciał widzieć na nich kogoś sobie bliższego. Jedna Pani Prezes (właściwie zastępca zastępcy Prezesa, czy jakoś tak) nawet powiedziała mi to wprost. Trudno. Nie piszę do niej, tylko do Pana, więc wracam do sedna sprawy, czyli przedstawienia swej kandydatury.
Mam 34 lata, wykształcenie wyższe i prawie zawsze prowadziłem własną firmę. Piszę prawie, bo przez jakiś czas zajmowałem dosyć wysokie stanowisko w niezbyt wielkiej spółce (nie swojej). Ukończyłem wprawdzie prawo, ale zawsze okazało się, że bardziej interesuje mnie ekonomia, marketing i reklama.
Pojawia się więc pytanie, czemu nie startowałem do żadnej korporacji zaraz po studiach. Odpowiem pierwszy raz szczerze: bo się pomyliłem. To była połowa lat 90-tych i uważałem wówczas, że lepiej mi będzie „u siebie”. Zresztą, co by nie mówić, wówczas nawet w małej własnej firemce zarabiałem lepiej niż większość moich znajomych w firmach o zasięgu europejskim, lub światowym. Tak więc wyciągnąłem złe wnioski i podjąłem błędną decyzję. Trudno. Żałuję.
Drugie pytanie dotyczy tego, czemu nie chcę już prowadzić własnej firmy? Odpowiedź jest prosta. Nie widzę możliwości rozwoju. OK., w jakimś stopniu można coś popychać do przodu, ale nie jest to powiązane z moim osobistym rozwojem. Nie w takim stopniu, jaki może mi zapewnić Pańska firma. Tak, tak... Nie chodzi tu głównie o pieniądze lecz o tenże rozwój i poczucie uczestniczenia w czymś dużym. Może nawet w czymś o zasięgu globalnym? Chodzi o możliwość sięgnięcia wysoko. Taką prawdziwą możliwość. Ale nie chcę tego za darmo. Chcę na to zapracować.
Rozmawiałem sobie ze wspomnianymi wyżej ludźmi i zrozumiałem, jakie oni widzą zagrożenia związane z zatrudnieniem takiego kogoś jak ja.
Zagrożenie pierwsze: nie będę umiał pracować w zespole, bo zawsze byłem swoim własnym szefem.
Odpowiadam. Zatrudniałem ludzi, więc niejako również pracowałem w zespole. Poza tym gram w koszykówkę, a to gra zespołowa. Nikt nie chce grać z kimś, kto nie potrafi być członkiem drużyny. Poza tym żegluję. Także po morzu. Proszę mi uwierzyć, tam trzeba umieć być członkiem zespołu.
Zagrożenie drugie: czy ktoś taki potrafi brać odpowiedzialność za podejmowane decyzje? I co z organizacją pracy? A praca pod presją czasu?
O rany! Prowadząc własną firmę nauczyłem się tego lepiej niż niejeden manager. Tu decyzje podejmuje się wciąż i dotyczą one nie tylko jakiegoś wąskiego zakresu, a wszelkich aspektów prowadzonej działalności. Często są to naprawdę ważne decyzje. Mogące zaważyć na istnieniu firmy. Trzeba przecież zdobywać klientów (sami do mnie nie przyjdą, bo nie zajmuję się detalem, nie prowadzę np. sklepu), trzeba dbać o zakupy, pilnować płatności, prowadzić windykację itp. Często wszystko na raz. Tak więc radzę sobie z odpowiedzialnością i organizacją pracy, a pod presją czasu pracuję chyba od zawsze.
Na zakończenie jeszcze kilka ciepłych słów o sobie. Jestem jednostką inteligentną, niezwykle oczytaną i zarówno ciekawą świata, jak i ten świat (w jakimś stopniu) rozumiejącą. Interesuję się rynkami kapitałowymi i inwestuję własne pieniądze( to tak jeszcze a’propos podejmowania ryzyka i brania za nie odpowiedzialności). Jestem świetny w długotrwałym utrzymywaniu dobrych kontaktów z klientami. Jestem decyzyjny i odpowiedzialny. Jestem kreatywny, i tej kreatywności mam w nadmiarze, dlatego biorę udział w różnych konkursach i często wygrywam. Gdyby zechciał mnie Pan poznać, to przekonałby się Pan, że jestem osobą (tu zwykle użyłbym słowa „nietuzinkową”) znacznie ciekawszą od tych smutasów, z którymi się Pan użera. I jeszcze jedno. Nie jestem kimś, kto szuka nowej pracy tylko dla większych pieniędzy. Ja jestem jednym z tych, którzy naprawdę zrozumieli co chcieliby robić. Może trochę późno, ale „lepiej późno niż wcale”.
Gdzie widzę miejsce dla siebie w Pana firmie? Zapewne w dziale sprzedaży, lub zakupów. Może również marketing. Chyba, że może Pan widzi mnie w innym dziale? Chętnie spróbuję.
Życzę Panu wszystkiego najlepszego w nowym roku i naprawdę się cieszę, że tym razem przeczyta pan mój szczery list, a nie napuszone farmazony będące przeróbką Listów Motywacyjnych znalezionych w internecie.
I oczywiście (aby formalnościom stało się zadość) wyrażam zgodę na przetwarzanie moich danych osobowych.
PS. Nie pisałem o obsłudze komputera, ani prawie jazdy, bo uznałem, że oczywistymi są moje kompetencje w tym zakresie.
