Spośród wszystkich dialektów chińskich, urzędowym językiem Chińskiej Republiki Ludowej jest tak zwany standardowy język mandaryński (po chińsku nazywa się putonghua). Pochodzi on z północy Chin, od języków mandaryńskich. Jest to język, w którym naucza się w szkołach, jednak jeśli chodzi o używanie go na co dzień, w społeczeństwie, to stosowany jest tylko w pewnych regionach.
W języku chińskim wyraźnie odróżnia się język pisany od mówionego. Pismo chińskie, czyli tak zwane chińskie znaki, nie jest nośnikiem informacji o wymowie (taki rodzaj pisma nazywa się morfosylabicznym). Obecnie stosowana, oficjalna transkrypcja standardowego języka chińskiego, opiera się na alfabecie łacińskim i nazywa się pinyin. Transkrypcja pinyin została opracowana przez Komitet Reformy Języka w 1956 roku, a zatwierdzony przez chiński rząd w 1958 roku. Wtedy to zastąpił starsze sposoby transkrypcji, takie jak transkrypcja Wade'a - Gilesa czy bopomofo.
Pismo chińskie jest sylabowym pismem ideograficzno-fonetycznym. Dokładne daty powstania pisma chińskiego są nieznane, ale szacuje się że mogło mieć swoje początki już osiem tysięcy lat temu.
Każdy znak w piśmie chińskim odpowiada jednej sylabie, dlatego mówi się o języku chińskim, że jest monosylabiczny. W piśmie chińskim istnieje około pięćdziesiąt tysięcy znaków. Na dodatek, pismo to jest systemem otwartym, gdzie wciąż postają nowe znaki.
Niektóre znaki chińskie, w latach pięćdziesiątych, dwudziestego wieku, zostały uproszczone, dzięki czemu nauka pisma stała się trochę łatwiejsza. Pismo tradycyjne wciąż jednak jeszcze istnieje. Dzięki jego znajomości, można czytać starożytne dzieła. Tradycyjny zapis wciąż jest również używany na Tajwanie, w Makau i Hong Kongu.
Język chiński jest bardzo skomplikowany, zarówno w piśmie, jak i w mowie. Nie dziwi więc fakt, że tłumacz chiński jest tak bardzo rzadko spotykany. Musi bowiem on biegle posługiwać się tak skomplikowanym językiem, ale również bardzo dobrze znać kulturę Chin, gdyż jak wiadomo język i kultura są w ścisłym związku.
