Każda formacja, która przez dłuższy czas sprawuje władzę, naraża się na znużenie elektoratu. Oczekiwania wyborców rosną, a niespełnione obietnice stają się balastem. Gdy efekty rządów nie spełniają wszystkich nadziei, zmiana u steru może wydawać się naturalnym krokiem.
Zasada „zgiąć się, aby zwyciężyć” nie jest w polityce niczym nowym. Oddanie władzy w trudnym momencie pozwala przerzucić odpowiedzialność za nadchodzące problemy – gospodarcze, społeczne czy międzynarodowe – na nowych rządzących. Jeśli ci ostatni nie sprostają wyzwaniom, otwiera to drogę do powrotu poprzedniej ekipy z większym poparciem.
W przypadku partii, która straciła władzę, taki ruch może mieć charakter strategiczny. Gdy obywatele odczują skutki decyzji nowych władz, poprzednia formacja może przedstawić się jako stabilna alternatywa, zdolna przywrócić porządek i dobrobyt. Szczególnie że część elektoratu, pamiętająca trudności sprzed dekady – jak wyprzedaż majątku narodowego czy ograniczenia socjalne – może na nowo docenić wcześniejszy program.
Korzyści płynące z „przegranej” mogą doprowadzić do uniknięcia zmęczenia władzą, bowiem długotrwałe rządy prowadzą do naturalnego osłabienia każdej partii. Krótkotrwała przerwa pozwala na odświeżenie struktur i wizerunku.
Narracja o naprawie cudzych błędów jest tu słuszna i trudności nowego rządu stwarzają okazję do budowania przekazu o odbudowie. Mobilizacja wyborców także może mieć tutaj znaczenie, bo część społeczeństwa, rozczarowana brakiem spodziewanych zmian, może wrócić do poprzedniego wyboru.
Analizując dynamikę polityczną, nie sposób wykluczyć, że oddanie władzy mogło być przemyślanym krokiem. W polityce czasem krok w tył jest potrzebny, by nabrać rozpędu na przyszłość. Czy obecna sytuacja okaże się chwilową przerwą, czy trwałą zmianą układu sił – pokażą najbliższe lata. Jedno jest pewne: strategia „ustąpienia, by wygrać” to gra o wysoką stawkę, w której kolejne wybory będą kluczowym sprawdzianem.
