Dungeon Keeper to pierwsza gra z serii, która powstała w 1997 roku. Głównym pomysłodawcą i twórcą był Peter Molyneux. To właśnie ten tytuł rozsławił w świecie studio Bullfrog Productions. Jak już wcześniej wspominałem to właśnie gracz stawał się tym złym. Choć w gruncie rzeczy mając dobre zamiary. Naszym celem jako władcą lochów było chronienie własnego podwórka przed pozostałymi nikczemnymi śmiałkami zacierającymi ręce na nasz teren.
Centralnym punktem każdej mapy jest tzw. Serce Lochu. Punkt, z którego rozpoczynamy grę i składujemy cenne dla nas kruszce i kosztowności. Te z kolei były niezbędne do opłacania żołdu naszym najemnikom i rozwoju technologicznego. W celu zapewnienia naszym włościom względnego bezpieczeństwa rozbudowywujemy nasze włości. Kopiemy tunele, które w dalszej części zamieniamy w specjalistyczne pomieszczenia tj. sala treningowa, biblioteka czy koszary. Z tego punktu widzenia gra idealna dla ludzi z zacięciem ekonomicznym.
Cała kamapania składa się z 20 podstawowych i 5 dodatkowych misji. Oczywiście różniącymi się celami i priorytetami. Możliwa byla gra w trybie multiplayer. 4 osoby jednocześnie mogły wybierać spośród 15 różnych map. Największymi plusami gry okazała się niesamowita grywalność i klimat Dungeon Keeper. Nie gorsza była grafika wykorzystująca akceleratory 3D w rzucie izometrycznym. Sporym udogodnieniem dla rodzimych graczy było także wydanie gry w pełnej polskiej wersji językowej. Na niekorzyść gry przemawia mało wyraźna fabuła.
Dungeon Keeper 2 czyli sequel wyprodukowany przez to samo studio ale wydane w 1999 przez Electronics Arts. Kontynuacja wątku z pierwszej części. Schede po Molyneuxie przejął Sean Cooper. Tym razem gra była już w pełni trójwymariowa. To rozwiązanie okazało sie strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Naszym zadaniem było tym razem przejęcie kontroli nad królestwem króla Reginalda i wprowadzenie własnych rządów.
Zmiana goniła zmianę, innowacja goniła innowację. Serce lochu mogło pomieścić ograniczoną ilość złota. Wprowadzono Manę - dzięki której można było rzucać zaklęcia. Poziom Many był uzaleźniony od wielkości naszego terytorium. Potwory po przegranej walce nie ginęły od razu. Mogliśmy je uratować wysyłając po nie naszych sługusów. Zlikwidowano nie które pomieszczenia na rzecz nowych: kasyno, strażnica i arena. Gra przyjeła się wśród graczy jeszcze lepiej niż poprzednia część.
