Kilka słów historii
Aby poznać początki płyty CD trzeba się cofnąć do początku lat siedemdziesiątych XX wieku. To wtedy naukowcy z firmy Philips zaczęli pracować nad najlepszym nośnikiem danych. To właśnie oni opracowali prototyp okrągłej płyty, na której informacje zapisuje się w sposób optyczny. Niezależne badania w owym czasie prowadziła również firma Sony – to właśnie zespół pracujący dla tego koncernu zaproponował krążek, na którym można było umieścić około 2,5 godziny nagrania. W 1979 roku Sony i Philips podpisują porozumienie i wspólnie zaczynają dalsze prace nad nowoczesnym nośnikiem danych. Jednak dopiero w 1983 roku na sklepowe półki trafiły odtwarzacze CD. To właśnie wtedy rozpoczęła się błyskawiczna kariera płyty CD, która trwa do dziś.
Podział płyt
Rozwój płyt CD bezpośrednio był związany z ogromnym boomem informacyjnym pod koniec XX wieku – ludzie zaczęli przechowywać coraz więcej danych w postaci elektronicznej. I właśnie, dlatego potrzebne stały się odpowiednie nośniki danych. Klasyczna płyta CD jest odciśniętą matrycą. W sprzedaży szybko pojawiły się jednak także płyty CD R oraz CD RW. Do popularnych nośników szybko dołączyły również płyty DVD, które pozwalają zapisać o wiele dłuższą ścieżkę, a co za tym idzie mieszczą o wiele więcej danych.
Budowa płyty CD
Budowa płyt CD zależy od ich rodzaju. Poszczególne nośniki danych w nieco inny sposób zapisują informacje.
Płyta CD R składa się z czterech warstw – warstwy poliwęglanowej (plastikowy krążek), barwnika (topnieje w czasie zapisu), powłoki złotej lub aluminiowej (warstwa odbijająca) oraz ochronnego lakieru.
Nieco inną budowę ma płyty CD RW, która umożliwia nie tylko zapisywanie ścieżek, ale także kasowanie i umieszczenie w ich miejsce nowych danych. Płyty CD RW w warstwie poliwęglanowej posiadają dodatkowy rowek prowadzący – to właśnie on niejako wskazuje drogę laserowi podczas odtwarzania lub zapisywania nośnika.
