Następowało to na przestrzeni dziesiątków lat, a wiązało się nie tylko z coraz wyższymi trudnościami terenu, którym turyście przyszło stawiać czoła. Choć jest to sprawa indywidualna dla każdego człowieka, można powiedzieć, że turysta idzie w góry z pobudek krajobrazowych i rekreacyjnych i dla satysfakcji z osiągnięcia szczytu, przełęczy itd. W zależności gdzie się wybiera i jaki ma cel. Alpinista zaś wyrusza by pokonać trudności drogi wspinaczkowej oraz przezwyciężyć własne stresy psychiczne i zmęczenie. Osiągniecie szczytu to sprawa drugorzędna. Ryzyko wspinaczki stanowi dodatkową motywacje.
Jeżeli chodzi o różnicę z technicznego punktu widzenia to:
-turystykę można uprawiać na terenach niewymagających wspinaczki i znajomości zasad ubezpieczania się, choć są szlaki dla wprawionych turystów, które posiadają spore utrudnienia techniczne.
-alpinizm jest uprawiany na terenach przepaścistych, gdzie istotna jest wspinaczka, używanie rąk i nóg do pokonania trudności. Potrzebny jest specjalistyczny sprzęt: haki, liny, młotki, karabinki itd.
Dla wspinania się po Tatrach stworzono nazwę „taternictwo”. Dawniej używana dla określania turystyki tatrzańskiej, obecni dotyczy tylko wspinaczki. Uprawianie taternictwa dozwolone jest po ukończenie odpowiedniego szkolenia organizowanego przez kluby wspinaczkowe i alpinistyczne.
Prawidłowe stosowanie techniki sztucznych ułatwień nie powinno stanowić „ułatwienia” lecz powinno tyko umożliwić przejście fragmentu skalnego nie do pokonania za pomocą wspinaczki klasycznej.
Duzy postęp, jakiego ostatnimi laty dokonała czołówka alpinistyczna w dziedzinie wspinaczki klasycznej sprawił ,że niektóre drogi, dawniej pokonywane z pomocą sztucznych ułatwień, zostały przebyte już klasycznie.
