Soczewki kontaktowe bardzo często zalecane jako podstawowy sposób korekcji wad wzroku. Dotyczy to przede wszystkim osób ze znaczną wadą wzroku - powyżej ą 6,0 D.
Głównym względem, dla jakiego wybiera się soczewki zamiast okularów jest fakt, że te ostatnie powodują nienaturalne zmniejszenie lub powiększenie widzianego obrazu. Podobnie jest gdy występuje różno wzroczność, czyli różnica rzędu 3,0 D i powyżej, między jednym okiem a drugim. Ponieważ istnieje duża różnica wielkości obrazów widzianych jednym i drugim okiem, mogą wystąpić kłopoty z widzeniem stereoskopowym.
Zamysł na wykorzystanie i zastosowanie soczewki kontaktowej zrodził się w głowie pewnego anglika pod koniec XVIII wieku. Thomas Young - fizyk i jednocześnie lekarz z wykształcenia – postanowił zaprojektować przyrząd, za pomocą którego mógłby skorygować własną wadę wzroku, którą był astygmatyzm. Na ten prosty instrument składała się metalowa tuba o średnicy 5 mm, która wypełniona była wodą a jej zakończenie stanowiła soczewka.
Pierwsze metody produkcji oraz stosowania soczewek na szerszą skalę opracowano dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Z początku jedynym materiałem używanym do procesu wytwarzania soczewek kontaktowych było szkło. Materiał ten pozyskiwany był, jedyną znaną w tych czasach, techniką - wydmuchiwani. Stąd bardzo często optyka tych soczewek nie była wystarczająca, a dopasowanie do oka stwarzało duże trudności.
Kolejny etap rozwoju produkcji soczewek związany był z zastosowaniem techniki odlewowej. Wyglądało to w ten sposób, że za pomocą specjalnej formy powielano kształt bezpośrednio z gałki ocznej. W dalszej kolejności uwzględniono również i zniekształcenia samych gałek ocznych. Choć coraz bardziej udoskonalane, były to jednak ciągle soczewki szklane. Charakteryzowała je więc duża twardość, kruchość, podatność na uszkodzenia. To wszystko sprawiało, że pomimo swojej pomocnej funkcji, mogły równocześnie stwarzać niebezpieczeństwo dla oka.
Przełom dla soczewek nastał wraz z zastosowaniem w procesie produkcyjnym szkła organicznego, jakim jest polimetakrylan metylu - PMMA. Kolejnym rewolucyjnym okryciem, które nastąpiło w latach 60-ych było wykorzystanie tzw. hydrożelu. Ten ostatni materiał jest do dziś wykorzystywany, jako podstawowy przy produkcji.
W formie suchej hydrożel ma właściwości twardego szkła organicznego, natomiast po uwodnieniu staje się miękki i elastyczny. Dlatego hydrożelowe soczewki kontaktowe są nie tylko idealnie dostosowane do różnych wad wzroku, ale również bezpieczne, wygodne i relatywnie tanie. Równolegle z wprowadzeniem nowego materiału ulepszane są też produkty do pielęgnacji soczewek.
Obecne dziś na rynku soczewki nowej generacji są miękkie, cienkie, a tym samym niewyczuwalne dla oczu. Specyficzne właściwości tych produktów sprawiają, że przepuszczają tlen , nie podrażniają i nie alergizują oczu.
Dzięki soczewkom można korygować różne wady wzroku, m.in. astygmatyzm, wspomnianą wcześniej różno wzroczność i wiele innych . Ponadto soczewki kontaktowe są popularnie stosowane dla czysto kosmetycznych przyczyn albo jako zmiana koloru tęczówki.
Głównym względem, dla jakiego wybiera się soczewki zamiast okularów jest fakt, że te ostatnie powodują nienaturalne zmniejszenie lub powiększenie widzianego obrazu. Podobnie jest gdy występuje różno wzroczność, czyli różnica rzędu 3,0 D i powyżej, między jednym okiem a drugim. Ponieważ istnieje duża różnica wielkości obrazów widzianych jednym i drugim okiem, mogą wystąpić kłopoty z widzeniem stereoskopowym.
Zamysł na wykorzystanie i zastosowanie soczewki kontaktowej zrodził się w głowie pewnego anglika pod koniec XVIII wieku. Thomas Young - fizyk i jednocześnie lekarz z wykształcenia – postanowił zaprojektować przyrząd, za pomocą którego mógłby skorygować własną wadę wzroku, którą był astygmatyzm. Na ten prosty instrument składała się metalowa tuba o średnicy 5 mm, która wypełniona była wodą a jej zakończenie stanowiła soczewka.
Pierwsze metody produkcji oraz stosowania soczewek na szerszą skalę opracowano dopiero w drugiej połowie XIX wieku. Z początku jedynym materiałem używanym do procesu wytwarzania soczewek kontaktowych było szkło. Materiał ten pozyskiwany był, jedyną znaną w tych czasach, techniką - wydmuchiwani. Stąd bardzo często optyka tych soczewek nie była wystarczająca, a dopasowanie do oka stwarzało duże trudności.
Kolejny etap rozwoju produkcji soczewek związany był z zastosowaniem techniki odlewowej. Wyglądało to w ten sposób, że za pomocą specjalnej formy powielano kształt bezpośrednio z gałki ocznej. W dalszej kolejności uwzględniono również i zniekształcenia samych gałek ocznych. Choć coraz bardziej udoskonalane, były to jednak ciągle soczewki szklane. Charakteryzowała je więc duża twardość, kruchość, podatność na uszkodzenia. To wszystko sprawiało, że pomimo swojej pomocnej funkcji, mogły równocześnie stwarzać niebezpieczeństwo dla oka.
Przełom dla soczewek nastał wraz z zastosowaniem w procesie produkcyjnym szkła organicznego, jakim jest polimetakrylan metylu - PMMA. Kolejnym rewolucyjnym okryciem, które nastąpiło w latach 60-ych było wykorzystanie tzw. hydrożelu. Ten ostatni materiał jest do dziś wykorzystywany, jako podstawowy przy produkcji.
W formie suchej hydrożel ma właściwości twardego szkła organicznego, natomiast po uwodnieniu staje się miękki i elastyczny. Dlatego hydrożelowe soczewki kontaktowe są nie tylko idealnie dostosowane do różnych wad wzroku, ale również bezpieczne, wygodne i relatywnie tanie. Równolegle z wprowadzeniem nowego materiału ulepszane są też produkty do pielęgnacji soczewek.
Obecne dziś na rynku soczewki nowej generacji są miękkie, cienkie, a tym samym niewyczuwalne dla oczu. Specyficzne właściwości tych produktów sprawiają, że przepuszczają tlen , nie podrażniają i nie alergizują oczu.
Dzięki soczewkom można korygować różne wady wzroku, m.in. astygmatyzm, wspomnianą wcześniej różno wzroczność i wiele innych . Ponadto soczewki kontaktowe są popularnie stosowane dla czysto kosmetycznych przyczyn albo jako zmiana koloru tęczówki.
Licencja: Creative Commons
