W połowie XII w. w targowo-rzemieślniczym Lubiążu założono opactwo benedyktynów, które w 1175 r. zostało przekształcone w opactwo Cystersów. Inicjatorem tego przedsięwzięcia był książę Bolesław Wysoki.
Po II wojnie światowej został doszczętnie niemal zniszczony i dziś mozolnie jest odbudowywany. Na przykład wyposażenie zostało przeniesione do kilku warszawskich świątyń. Na szczęście nie udało się to z freskami, które dziś są rekonstruowane. Dzięki temu możemy podziwiać dzieła najwspanialszych śląskich artystów, z Michałem Willmannem na czele.
Zwiedzanie trwa około godziny, a trasa obejmuje wspaniałą, odrestaurowaną w całości Salę Książęcą. Możemy w niej podziwiać niesamowite dekoracje rzeźbiarskie, które nawet na laiku wywrą wrażenie. Dalsza droga wiedzie zniszczonymi wciąż korytarzami do wnętrz równie zniszczonego kościoła. W tych ruinach można jednak – tak mi się przynajmniej wydaje – dojrzeć wspaniałość dawnych lat świetności. Wycieczka kończy się w Refektarzu, który został także już odbudowany, a swoim wystrojem i przepychem przypomina Salę Książęcą. Pastelowe wnętrze kontrastuje z ciemną tonacją malowideł.
Uważam, że warto zaplanować odwiedzenie Lubiąża. Po pierwsze jego kubatura do dziś imponuje i przytłacza. Po drugie Sala Książęca i Refektarz Letni – według mojej skromnej oceny, a także mimo że nie za bardzo lubię barokowe wnętrza – zapierają dech w piersiach. Po trzecie w końcu, wciąż zniszczony kościół również przypadł mi do gustu. Jest w tych surowych ścianach i ciemnych przejściach coś ciekawego.
Podatek dochodowy stanowi jedno z kluczowych źródeł dochodów budżetowych państwa, umożliwiając finansowanie podstawowych funkcji publicznych, takich jak ochrona zdrowia, edukacja, infrastruktura czy system zabezpieczeń społecznych. Jest to świadczenie pieniężne o charakterze przymusowym, bezzwrotnym oraz nieodpłatnym, nakładane przez państwo na osoby fizyczne oraz osoby prawne, uzależnione od osiąganego przez nie dochodu.
