Poprzez wrażliwość wyrażamy nasz kontakt z nami samymi, jak i otaczającą nas rzeczywistością. Nasze emocje i uczucia są dla nas ważne, ważne jest też piękno otaczających nas rzeczy. Wrażliwość to umiejętność obserwacji i relaksacji. Potrzebny jest do tego jeszcze spokój ducha, który pomaga nam w koncentracji. Sama koncentracja nie wystarcza, jednak, by dostrzec istotę piękna. Ale i sama tylko wrażliwość, bez spokojnego dystansu, może nas zwieść w zbytnią zależność od cierpienia innych, której oddajemy się wtedy całkowicie, zapominając o sobie samych. Wysłuchując czyichś zwierzeń z trudnej sytuacji życiowej popadamy w doła i zaczynamy się rozglądać za szarym mydłem, by się pociąć. To by była, przecież, niezbyt dojrzała reakcja. Najlepszą więc, jest wewnętrzna harmonia naszej wrażliwości i spokoju.
Wrażliwość i spokój to swoista para. Jeśli o poranku podziwiamy piękny wschód słońca, potrafimy cieszyć świeżo zakwitającym kwiatem, szum deszczu nam nie przeszkadza, tęcza nie kłuje oczu, a śnieg jest wspomnieniem wspaniałych chwil radości. Kiedy takie zjawiska w życiu postrzegamy w spokoju ducha, to jest z nami całkiem dobrze. Jeśli potrafimy zaopiekować się zagubionym pieskiem, czy kotkiem, naprawdę wyrażamy swoją wrażliwość, a jeśli zwierzak to przetrwa, to na pewno posiadamy zupełnie niezły zasób wewnętrznego spokoju. Wartość nas samych, we własnych oczach, znacznie wtedy rośnie. Mniej przejmujemy się, gdy ktoś nam powie, że jesteśmy mało warci, albo nawet głupkami. Posiadając harmonię wrażliwości i spokoju, potrafimy na wszystko patrzeć z odpowiednim dystansem. Co trzeba poprawić, w miarę możliwości poprawiamy, co musimy odstawić, odstawić potrafimy.
Życie nasze, tutaj, czemuś ma służyć. Mamy prawo korzystać lepiej, zarówno w świecie materii, poprzez naszą wrażliwość, jak i w spokoju zagłębiać się w duchową część naszego istnienia. Warto głębiej się zastanowić po co jesteśmy wrażliwi na piękno, na czym nam tak naprawdę zależy, co przynosi nam spokój i dlaczego warto do niego dążyć.
Wrażliwość i spokój to swoista para. Jeśli o poranku podziwiamy piękny wschód słońca, potrafimy cieszyć świeżo zakwitającym kwiatem, szum deszczu nam nie przeszkadza, tęcza nie kłuje oczu, a śnieg jest wspomnieniem wspaniałych chwil radości. Kiedy takie zjawiska w życiu postrzegamy w spokoju ducha, to jest z nami całkiem dobrze. Jeśli potrafimy zaopiekować się zagubionym pieskiem, czy kotkiem, naprawdę wyrażamy swoją wrażliwość, a jeśli zwierzak to przetrwa, to na pewno posiadamy zupełnie niezły zasób wewnętrznego spokoju. Wartość nas samych, we własnych oczach, znacznie wtedy rośnie. Mniej przejmujemy się, gdy ktoś nam powie, że jesteśmy mało warci, albo nawet głupkami. Posiadając harmonię wrażliwości i spokoju, potrafimy na wszystko patrzeć z odpowiednim dystansem. Co trzeba poprawić, w miarę możliwości poprawiamy, co musimy odstawić, odstawić potrafimy.
Życie nasze, tutaj, czemuś ma służyć. Mamy prawo korzystać lepiej, zarówno w świecie materii, poprzez naszą wrażliwość, jak i w spokoju zagłębiać się w duchową część naszego istnienia. Warto głębiej się zastanowić po co jesteśmy wrażliwi na piękno, na czym nam tak naprawdę zależy, co przynosi nam spokój i dlaczego warto do niego dążyć.
Licencja: Creative Commons
