Dźwig jest urządzeniem, bez którego trudno wyobrazić sobie jakiekolwiek poważniejsze budownictwo. Nie wszyscy wiedzą, że pierwsze dźwigi wynalezione zostały przez starożytnych Greków. Ich siłą napędową tworzyli wówczas ludzie i zwierzęta pociągowe, takie jak na przykład osły. Tego rodzaju dźwigów używano głównie do budowania wysokich budynków.
Później wynalezione zostały bardziej zaawansowane, wysokie dźwigi, które swą konstrukcję opierały o inny wynalazek, mianowicie koło zębate. W średniowieczu wprowadzone zostały dźwigi portowe, których zadaniem był załadunek i rozładunek statków a także wsparcie w ich konstrukcji. Niektóre z nich były na stałe wbudowywane w kamienne wieże służące wzmacnianiu ich siły i stabilności. Pierwsze dźwigi tworzono z drewna, które później zastąpiło żelazo i - wraz z nastaniem rewolucji przemysłowej – stal.
Przez wiele wieków siła pociągowa niezbędna do pracy dźwigu dostarczana była przez fizyczny wysiłek ludzi bądź zwierząt. Wyjątkiem były wciągarki funkcjonujące w młynach i wiatrakach, które mogły działać dzięki naturalnej mocy dostarczanej przez wodę czy wiatr. Pierwszej „mechanicznej” mocy dźwigom dostarczyły dopiero silniki parowe. Pierwszy dźwig parowy powstał na przełomie XVIII i XIX wieku i wiele z nich pozostało w użytku aż do późnych lat wieku XX.
Współczesne dźwigi zwykle używają silników spalinowych, elektrycznych (na przykład wózki elektryczne) lub hydraulicznych, dając nieporównywalnie większą moc udźwigu niż to było wcześniej możliwe. Mimo to, ręczne dźwigniki pozostają nadal w użyciu. Spotyka się je zwykle w miejscach, gdzie dostarczanie mocy mechanicznej byłoby nieekonomiczne.
Istnieje ogromna różnorodność dźwigów, wynikająca z wielości wykonywanych przez nie zadań. Ich rozmiary sięgają malutkich podnośników używanych w pracowniach, aż po najwyższe dźwigi wieżowe, które służą konstrukcji wysokich budynków. Największe istniejące dźwigi to dźwigi pływające, które służą do konstrukcji wodnych rafinerii ropy oraz wyławianiu zatopionych statków.
Później wynalezione zostały bardziej zaawansowane, wysokie dźwigi, które swą konstrukcję opierały o inny wynalazek, mianowicie koło zębate. W średniowieczu wprowadzone zostały dźwigi portowe, których zadaniem był załadunek i rozładunek statków a także wsparcie w ich konstrukcji. Niektóre z nich były na stałe wbudowywane w kamienne wieże służące wzmacnianiu ich siły i stabilności. Pierwsze dźwigi tworzono z drewna, które później zastąpiło żelazo i - wraz z nastaniem rewolucji przemysłowej – stal.
Przez wiele wieków siła pociągowa niezbędna do pracy dźwigu dostarczana była przez fizyczny wysiłek ludzi bądź zwierząt. Wyjątkiem były wciągarki funkcjonujące w młynach i wiatrakach, które mogły działać dzięki naturalnej mocy dostarczanej przez wodę czy wiatr. Pierwszej „mechanicznej” mocy dźwigom dostarczyły dopiero silniki parowe. Pierwszy dźwig parowy powstał na przełomie XVIII i XIX wieku i wiele z nich pozostało w użytku aż do późnych lat wieku XX.
Współczesne dźwigi zwykle używają silników spalinowych, elektrycznych (na przykład wózki elektryczne) lub hydraulicznych, dając nieporównywalnie większą moc udźwigu niż to było wcześniej możliwe. Mimo to, ręczne dźwigniki pozostają nadal w użyciu. Spotyka się je zwykle w miejscach, gdzie dostarczanie mocy mechanicznej byłoby nieekonomiczne.
Istnieje ogromna różnorodność dźwigów, wynikająca z wielości wykonywanych przez nie zadań. Ich rozmiary sięgają malutkich podnośników używanych w pracowniach, aż po najwyższe dźwigi wieżowe, które służą konstrukcji wysokich budynków. Największe istniejące dźwigi to dźwigi pływające, które służą do konstrukcji wodnych rafinerii ropy oraz wyławianiu zatopionych statków.
Licencja: Creative Commons
