Od zawsze katastrofy miały miejsce w świecie. Bardziej lub mniej tragiczne. Takie, w których zginęło wielu ludzi, po której mieliśmy żałobę narodową przez kilka dni.
Najstraszniejsze jest to, że katastrofy nie da się przewidzieć, nie można sie do niej w żaden sposób przygotować. Bo czy ktoś, idąc na wystawę gołębi do Hali Ludowej w Katowicach, pomyślał, że pod ciężarem śniegu zawali się dach? Czy któraś z ofiar tej katastrofy, wychodząc z domu, pomyślała przez chwilę, że juz nie zobaczy bliskich sobie osób? Że wychodząc z domu, już do niego nie wróci? Na pewno nie, bo katastrofa ta, jak i wszystkie inne, wydarzyła sie nagle i niespodziewanie. Zaskakując wszystkich dookoła.
Albo katastrofa busa w okolicach Nowego Miasta nad Pilicą. Ci ludzie jechali do pracy. Wszyscy zginęli. Czy ktoś z nich przewidział, że nigdy nie dojedzie na miejsce, a do domu wróci w trumnie? Czy bliscy tych osób spodziewali się usłyszeć tragiczną wiadomość o śmierci synów, ojców, mężów?
W obliczu katastrofy ludzie są bezradni. Zdarza się, że komuś uda się uratować, ale często jest tak, że z katastrofy nie wychodzi nikt żywy.
Często dopiero po katastrofie podejmuje się jakieś działania, aby nie dopuścić do następnej. Tylko wtedy jest trochę za późno, bo już zginęło ileś niczemu niewinnych osób. Specjalne komisje starają się wyjaśnić przyczyny zdarzenia, podejmuje się śledztwo po to, aby wskazać winnych tragedii i nie dopuścić do jej powtórzenia.
