W celu sklasyfikowania wytrzymałości drewna używa się jego średniej wartości, która określana jest po przejściu przez surowiec kilku istotnych testów. Istotne jest, że testuje się drewno o określonej wilgotności - standardowo do porównywania właściwości drewna przyjmuje się jego wilgotność wynoszącą 15%. Ewentualnie można porównywać wytrzymałość materiału o innej wilgotności, niemniej jednak przy jakiejkolwiek klasyfikacji powinna zostać załączona informacja na temat warunków pomiaru.
Zdolność surowca drzewnego do przeciwstawiania się działaniu zewnętrznych sił mechanicznych może być testowana na wiele sposobów. Trzeba pamiętać, że wytrzymałość jest pojęciem „wielowymiarowym”. Mianowicie, można testować różne rodzaje wytrzymałości: doraźną, na przecinanie w poprzek/wzdłuż włókien, na rozciąganie, na rozciąganie w poprzek/wzdłuż włókien, na rozłupanie, na skręcanie, na ścinanie w poprzek/wzdłuż włókien, na ściskanie w poprzek/wzdłuż włókien.
Po przeprowadzeniu odpowiednich testów (powyższych i ewentualnie też innych) drewnu zostaje przypisana klasa wytrzymałości- KXX. Cyfra po literze K bliżej określa wytrzymałość surowca drzewnego na zginanie: w kolejności od najbardziej wytrzymałego wyróżniamy klasy: K39, K33, K27 i K21. Drewno konstrukcyjne, najczęściej stosowane przez takich przetwórców jak tartak, to przede wszystkim drewno o wytrzymałości K27 i K33. Drewno K21 jest zbyt słabe pod zastosowania takie jak na przykład więźba dachowa, z kolei K39 jest trudniej dostępne i znacznie droższe, a różnica w wytrzymałości jest nieistotna do zastosowania konstrukcyjnego. W rzeczywistości K27 i K33 na tyle świetnie sprawdzają się w takim przeznaczeniu, że po prostu nie opłaca się stosować tak wytrzymałego drewna pod przeznaczenie budowlane.
