W procesie pisania biorą udział różnego rodzaju czynniki, które wzajemnie współoddziaływają w sposób niepowtarzalny i zindywidualizowany. Umiejętność pisania jako czynność psychiczna w rozwoju człowieka pojawia się później w porównaniu z innymi umiejętnościami a to za sprawą wielości układów, które muszą być do tej czynności zaangażowane.
Przy pisaniu zaangażowane są: układ nerwowy, naczyniowy, oddechowy, kostno-ruchowy, korowo-mózgowy, czuciowo-zmysłowy i kojarzeniowy. W pierwszym etapie pisanie jest czynnością umysłową, która zmienia się w czynność motoryczną ulegając automatyzacji. Przemiana ta dokonuje się pod wpływem: czynników psychicznych (zdolności postrzegania i zapamiętywania, inteligencja, wola, temperament);czynników fizycznych (budowa układu kostnego, mięśniowego);warunków sytuacyjnych w jakich znajduje się piszący.
Stabilność cech pisma uzyskuje się około 25 roku życia, by po 60 roku rozpoczął się powolny proces ich degradacji (oczywiście nie dotyczy to każdego a wartości graniczne tego okresu są bardzo indywidualne). W okresie tym pismo jest jednak podatne na zmiany wywoływane przez najróżniejsze czynniki zaburzające obraz pisma.
Ciężkie uszkodzenia ciała, choroby oczu, choroby reumatyczne, choroby serca, choroby psychiczne i zmiany jakie w organizmie wywołały, zawodowa praca fizyczna (zwłaszcza ciężka), używki a zwłaszcza alkohol etylowy i narkotyki, to typowe czynniki zakłócające indywidualny grafizm.
Występowanie deformacji pisma w rękopisie człowieka pomaga grafologom w pomocniczym diagnozowaniu wielu schorzeń. Przede wszystkich jednak, zjawisko to musi być brane pod uwagę przy badaniach porównawczych pisma zwłaszcza, gdy od momentu powstania materiał kwestionowanego do momentu pobrania materiału porównawczy upłynął dłuższy okres czasu. Wydając w takim przypadku opinię należy rozważyć wszystkie możliwe czynniki, które mogłyby mieć wpływ na zmianę obrazu pisma. Niezależnie jednak od faktu ich ujawnienia należy mieć świadomość, że graficzny obraz pisma nie traci indywidualności.
