Meble okresu starożytności (oprócz mebli egipskich, zachowanych np. w grobowcu Tutanchamona) znamy głównie z przekazów ikonograficznych. Z zachowanych wizerunków możemy wnioskować o ich funkcji i konstrukcji, natomiast wykopaliska archeologiczne pomagają ustalić materiał i technologię wykonania. W tym okresie meble najczęściej wykonywane były z kamienia w tym marmuru. Nie brakowało jednak drewnianych, wykonywanych za pomocą prostych narzędzi z brązu. Najbardziej popularnym materiałem drewno sykomory i cedru.
Jedyne wyobrażenie o meblach asyryjskich dają nam płaskorzeźby na ścianach świątyń. Nieliczne informacje o życiu codziennym znajdujemy też na tabliczkach glinianych pokrytych pismem klinowym. Siedziska reprezentacyjne w formie tronów wspartych często na nogach zakończonych zwierzęcymi łapami w układzie antytetycznym, uzupełniono często podnóżkami.
Poza meblami z brązu i kamienia, z okresu greckiego do naszych czasów nie zachował się żaden egzemplarz mebli drewnianych. Jakiekolwiek pojęcie o ich wyglądzie naukowcy czerpią z malarstwa wazowego i ściennego z płaskorzeźb. Dzięki temu wiemy, że ojcowie filozofii używali taboretów z nogami toczonymi lub taboretów składanych, wykorzystywano również krzesła z wklęsłym oparciem. Stoły i łoża najczęściej drewniane przyjmowały najprzeróżniejsze kształty. Stoły biesiadne posiadały tylko trzy nogi, łóżka natomiast składały się z ramy z naciągiem wspartej na czterech rzeźbionych lub toczonych nogach.
O meblach rzymskich wiadomo nieco więcej. Znamy je szczególnie z wykopalisk w Pompei i Herkulanum. Podobnie jak w Grecji siedziska były stałe lub składane. Najpopularniejsze stoły to te na jednej nodze z prostokątnym blatem wspartym na dwóch rzeźbionych podporach i małe stoliki z brązu o składanych nogach. Kultura rzymska wykształciła jednak dwa rodzaje łóżek, do odpoczynku i murowane łoże biesiadne ustawione w podkowę dokoła stołu.
W późniejszych okresach meble zaczęły przybierać funkcje dekoracyjne. Najbardziej znane style w meblarstwie przyjmowały nazwy od władców lub od twórców. We Francji możemy wyróżnić: Ludwika XIV, Styl regencji, Ludwika XV, Ludwika XVI, Styl dyrektoriatu, Styl empire, meble Boulle'a, w Anglii: Tudorów, Stuartów, georgiański, wiktoriański, Sheratona, Adamów, Hepplewhitea, Jacoba, Chippendale'a, Morrisa, w Niemczech: biedermeier, Thoneta, natomiast w Polsce: Księstwa Warszawskiego, gdańskie i kolbuszowskie.
W wieku XXI można zauważyć wyraźny powrót do drewnianych mebli. Ludzie coraz żywiej zainteresowani są sprzętem użytkowym wykonanym z naturalnych materiałów. Triumf świętują meble dębowe, sosnowe i bukowe. Aranżacja współczesnych wnętrz zakłada również instalowanie parkietów. Niezwykle popularne są również schody drewniane Wrocław.
Biurko kolbuszowskie to prawdziwa perełka polskiego meblarstwa, której korzenie sięgają XVIII wieku. Swoją nazwę zawdzięcza Kolbuszowej – miejscowości, która była centrum wybitnego rzemiosła meblarskiego w czasach baroku. Dziś biurka te są uznawane za jedne z najcenniejszych przykładów rękodzieła, zachwycające zarówno funkcjonalnością, jak i wyszukaną estetyką.
