Pracę nad bezprzewodowym standardem transmisji multimediów rozpoczęły się w styczniu 2004 roku. Zapowiadane maksymalne przepustowości 300 - 600 Mbit/s (zależne od szerokości kanału) pozwolą na płynną transmisję wielu kanałów video, muzyki oraz danych w obrębie domu lub małej firmy.
Podstawę standardu 802.11n stanowi technologia MIMO (Multiple Input Multiple Output). MIMO wykorzystuje do transmisji wiele nadajników i odbiorników działających równolegle, przy użyciu kilku anten.
Rozwinięciem MIMO jest zaimplementowanie technologii SDM (Spatial Division Multiplexing), która dzięki możliwości wysyłania wielu niezależnych strumieni danych za pomocą jednego kanału radiowego znacznie zwiększa przepływność danych pakietowych.
Inną technologią wykorzystywaną w 802.11n jest CB (Channel Bonding), gdzie transmisja danych odbywa się równocześnie wykorzystując dwa odseparowane, nie zakłócające się kanały. W zależności od producenta oraz urządzenia, transmisja danych w 802.11n odbywa się w częstotliwości 2,4 GHz lub 5 GHz.
W początkowym okresie rozwoju standardu "n" nie zapewniono kompatybilności urządzeń, przez co wykorzystanie pełnych możliwości 802.11n było możliwe tylko w asortymencie jednego producenta.
Przełomem okazało się certyfikowanie standardu "pre-n", znanego jako draft 2.0. Zgodność z draft 2.0 oznacza kompatybilność z urządzeniami innych producentów, a także z finalnym standardem. W kolejnych latach certyfikowano wersje: 2.07, 3.0, 4.0 itd., ostatnio, 4 kwietnia 2009 r., zaaprobowano draft 9.0. Zapowiadana data ratyfikacji standardu 802.11n to styczeń 2010 r.
Obecnie na rynku dominują urządzenia oznaczone jako "pre-n" draft 2.0. Umożliwiają one realną przepustowość ok. 90 Mbit/s (prędkość transmisji po przewodzie LAN to 100 Mbit/s). Potencjał tego standardu zauważył Apple umożliwiając obsługę kart WLAN 802.11n w nowych urządzeniach iPhon.
Na stronie Wi-Fi Alliance można przejrzeć listę certyfikowanych produktów, przeznaczonych do pracy w standardzie "pre-n".
Podstawę standardu 802.11n stanowi technologia MIMO (Multiple Input Multiple Output). MIMO wykorzystuje do transmisji wiele nadajników i odbiorników działających równolegle, przy użyciu kilku anten.
Rozwinięciem MIMO jest zaimplementowanie technologii SDM (Spatial Division Multiplexing), która dzięki możliwości wysyłania wielu niezależnych strumieni danych za pomocą jednego kanału radiowego znacznie zwiększa przepływność danych pakietowych.
Inną technologią wykorzystywaną w 802.11n jest CB (Channel Bonding), gdzie transmisja danych odbywa się równocześnie wykorzystując dwa odseparowane, nie zakłócające się kanały. W zależności od producenta oraz urządzenia, transmisja danych w 802.11n odbywa się w częstotliwości 2,4 GHz lub 5 GHz.
W początkowym okresie rozwoju standardu "n" nie zapewniono kompatybilności urządzeń, przez co wykorzystanie pełnych możliwości 802.11n było możliwe tylko w asortymencie jednego producenta.
Przełomem okazało się certyfikowanie standardu "pre-n", znanego jako draft 2.0. Zgodność z draft 2.0 oznacza kompatybilność z urządzeniami innych producentów, a także z finalnym standardem. W kolejnych latach certyfikowano wersje: 2.07, 3.0, 4.0 itd., ostatnio, 4 kwietnia 2009 r., zaaprobowano draft 9.0. Zapowiadana data ratyfikacji standardu 802.11n to styczeń 2010 r.
Obecnie na rynku dominują urządzenia oznaczone jako "pre-n" draft 2.0. Umożliwiają one realną przepustowość ok. 90 Mbit/s (prędkość transmisji po przewodzie LAN to 100 Mbit/s). Potencjał tego standardu zauważył Apple umożliwiając obsługę kart WLAN 802.11n w nowych urządzeniach iPhon.
Na stronie Wi-Fi Alliance można przejrzeć listę certyfikowanych produktów, przeznaczonych do pracy w standardzie "pre-n".
Licencja: Creative Commons
