Chromebook to manifest nowoczesności: lekki, bezobsługowy, gotowy do działania w kilka sekund. Oparty na systemie ChromeOS działa niczym ekspres do kawy – szybki, funkcjonalny, bez potrzeby czyszczenia fusów. Idealny dla ucznia, pracownika biurowego, uczestnika wideokonferencji, a nawet piszącego felieton w Google Docs.
Nie ma wirusów. Nie prosi o aktualizacje systemu w środku zdania. Nie pozwala też... za bardzo wyjść poza wyznaczoną ścieżkę. Bo Chromebook to sprzęt dla użytkownika, nie dla rzemieślnika.
Dla twórcy – tego, który instaluje rzadki program, testuje niszową wtyczkę, potrzebuje folderu nazwanym „Wersja 3 – ale ta dobra” – Chromebook staje się zbyt czysty, zbyt sterylny. Tu nie ma miejsca na błąd, a przecież błąd to fundament procesu twórczego.
Klasyczny laptop – z systemem Windows, Linuksem lub nawet nieco leciwym MacOS-em – to inna opowieść. To warsztat, nie tylko biurko. Masz pełnię kontroli: od struktury plików po dobór oprogramowania. Możesz edytować lokalnie, tworzyć kopie zapasowe, grzebać, kombinować, przestawiać – i to wszystko bez pytania Google’a o pozwolenie.
To wolność, która bywa kapryśna. Raz na jakiś czas coś się nie uruchomi, aktualizacja popsuje sterownik, a program stwierdzi, że dziś akurat nie. Ale czyż nie o to chodzi w twórczości? O ryzyko, o opór materii, o możliwość przekształcenia chaosu w formę?
W świecie, który dąży do maksymalnego uproszczenia, Chromebook staje się synonimem wygody. Nie pyta, nie przeszkadza, nie wymaga. Działa. Ale twórca nie szuka tylko działania – on szuka narzędzi. Szuka przestrzeni, w której może zbłądzić, wrócić i spróbować jeszcze raz.
Chromebook to komputer dla tych, którzy wiedzą, co chcą zrobić. Klasyczny laptop – dla tych, którzy wciąż to odkrywają. I w tym sensie, być może, dusza laptopa jest jak dobra literatura – czasem chaotyczna, często nieoczywista, ale zawsze twoja.
