Przede wszystkim podstawową różnicą jest to, kto może udzielać danego świadczenia. Kredyty mogą znajdować się jedynie w ofercie instytucji, których działanie oparte jest o przepisy prawa bankowego, czyli banków oraz Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych. Ich udzielaniem mogą ewentualnie zajmować się firmy doradztwa finansowego, pełniące rolę pośrednika na linii bank-klient. Natomiast wszelkie regulacje związane z pożyczkami zawiera Kodeks cywilny.
Na kredyt składają się zarówno środki własne banku, jak i pozyskiwane z zewnątrz, natomiast pożyczkodawca musi przenieść własność na pożyczkobiorcę w postaci gotówki lub przedmiotu materialnego. Z tą kwestią wiąże się kolejna różnica oparta na formie realizacji świadczenia. Kredyt może mieć postać wyłącznie pieniędzy. W ramach pożyczki możemy otrzymać środki pieniężne lub rzecz materialną, a stroną pożyczającą może być członek rodziny lub znajomy.
Odmienna jest też zasada w zakresie zawierania umowy. W przypadku kredytu, obowiązkowo musi być ona sporządzona w formie pisemnej. Dla pożyczki, jedynie przy kwocie przekraczającej 500 zł, dla potwierdzenia jej ważności, niezbędny jest zapis wszelkich postanowień z nią związanych.
Bankowi oraz innej instytucji udzielającej kredytu musimy się tłumaczyć, na co konkretnie potrzebne są nam dodatkowe pieniądze. Zwykle z góry mamy narzucony wybór zobowiązania na zakup mieszkania, samochodu, itp. Jeśli przeznaczymy otrzymane środki na cel inny niż przewiduje umowa, instytucja finansowa ma prawo zażądać zwrotu pieniędzy. Uzyskaną pożyczkę można wykorzystać w dowolnym celu, chyba że umowa stanowi inaczej.
Zwykle uzyskanie pożyczki wiąże się z minimalną ilością formalności, stąd można ją otrzymać w przeciągu kilku godzin od wystosowania prośby. Aby w ogóle móc starać się o kredyt, niezbędne jest posiadanie zdolności kredytowej, pozytywnej historii kredytowej w Biurze Informacji Kredytowej oraz nieobecność w rejestrach takich instytucji jak Krajowy Rejestr Długów, Rejestr Dłużników ERIF oraz InfoMonitor.
