Przede wszystkim, chcąc zbudować dobrej jakości opis bibliograficzny musimy do tego wykorzystać stronę tytułową dzieła, które zamierzamy opisać. Wiele osób ma problemy z tytułami, zwłaszcza, kiedy są długie. Można je skrócić, jednakże w taki sposób, by zachowały one sens.
Kolejną istotną rzeczą jest przedstawienie współtwórców dzieła. Z tym również są pewne problemy. W takim przypadku można przy nazwisku podać skróty od funkcji, jaką oni pełnili w trackie tworzenia danego opracowania – np. red. , tłum., ed.
W zestawieniu bibliograficznym najpierw piszemy nazwisko, a później inicjał imienia, imion. W trakcie tworzenia opisu bibliograficznego nie wykorzystujemy, przy autorach, ich tytułów naukowych, funkcyjnych lub honorowych – to jest nie piszemy np. dr., prof., mgr. W przypadku, gdy korzystamy z pozycji, które mają kilka wydań, kolejność wydania musimy podać cyframi arabskimi. W trakcie opisywania danej książki konieczne jest podanie również miejsca wydania. Istotne jest, by podawać to miejsce w języku, w jakim jest ono określone w danej publikacji. Istnieją sytuacje, kiedy jest podane kilka miejsc wydania. W takim przypadku podajemy pierwsze, określone w książce miejsce publikacji lub to, które zostało w jakiś sposób wyróżnione. W niektórych publikacjach brakuje miejsca wydania. Wówczas podać można miejsce druku. Wtedy w opisie dodajemy skrót „b.m.” – bez miejsca lub „s.l.” – sine loco.
Bez względu na to, w jaki sposób został przedstawiony rok wydania w danym dokumencie, musimy zawsze podać go cyframi arabskimi. Niekiedy rok wydania nie jest podany bądź jest niezbyt precyzyjnie określony. Dlatego w takiej sytuacji wykorzystujemy rok druku bądź też rok copyright z uwzględnieniem odpowiedniego oznaczenia, czyli druk 1978, cop. 1956. Gdy dane dzieło składa się z kilku tomów, cyframi arabskimi staramy się określić, z którego tomu korzystaliśmy wykorzystując do tego skróty jak: tom, vol., nr, z.
W sytuacji, kiedy w bibliografii staramy się opisać pozycje wydawnictwa ciągłego stosujemy zasadę, w myśl której rozpoczynamy od jednostek większych, czyli tom/rocznik, do mniejszych, czyli zeszyt/numer.
Przy tworzeniu bibliografii wykorzystywane są także znaki interpunkcyjne takie jak:
- średnik – przy pomocy tego znaku oddzielamy od siebie poszczególne pozycje bibliograficzne, jeśli są one zapisane kolejno w tym samym wierszu;
- dwukropek – wykorzystywany jest do oddzielenia nazwy autora od tytułu, także przy oddzielaniu konkretnego artykułu z danej pracy zbiorowej. Wówczas dwukropek jest poprzedzany przyimkiem „w”;
- przecinek – tym znakiem oddzielana jest nazwa wydawnictwa od miejsca wydania, ciągi paginacji w jednym tomie, wszelkiego rodzaju elementy opisu bibliograficznego, które następują po tytule i podtytule.
W celu polepszenia walorów estetycznych opisu, kursywą możemy wyróżnić tytuły książek, artykułów.
Istnieje wiele różnych rodzajów i metod wykorzystywanych do tworzenia opisu bibliograficznego. Jednakże to wraz z promotorem należy wybrać tę, której będziemy się konsekwentnie trzymać. Pod żadnym pozorem nie można stosować kilku metod na przemian. W sytuacji, kiedy wybierzemy już konkretną metodę, dobrze jest ją przećwiczyć. Dzięki temu nie będziemy mieć problemów z korzystaniem z niej.
