Ogromna część materiałów na opakowania stanowią obok papieru, kartonu i szkła rozmaite tworzywa sztuczne - zwłaszcza zaś polietylen. Stosowana opakowania stanowią czasami zbędny luksus, jednakże częściej służą one podniesieniu standardu życia, jak na przykład odporne na przenikanie zapachów i tłuszczu folie, opakowania ułatwiające transport, lub dające ochronę przed uszkodzeniem.
Służą one jednocześnie do prezentacji właściwości opakowanych towarów. Około 1970 roku przemysł opakowań był drugim co do wielkości odbiorcą tworzyw sztucznych. W USA zużywał on 20 procent produkcji tworzyw, 50 procent produkcji papieru i ponad 90 procent produkcji naczyń szklanych. W RFN w 1971 przetworzono 800 000 ton polietylenu na różnego rodzaju torebki, worki, folie do opakowań, butelki, kontenery na butelki, pojemniki, puszki i pudełka, oraz wiele innych przedmiotów użytkowych w tym również i tubki.
Napełnianie tubek nie jest proste, ponieważ szyjka tubki jest bardzo wąska. Dlatego też istnieją specjalne urządzenia zwane tubiarkami - które napełniają tubki rozmaitymi substancjami. Są to kleje, pianki, pasty, rozmaite słodkie śmietanki, a zatem substancje, które znajdują najrozmaitsze zastosowanie. Dobre tubiarki potrafią napełnić wiele tubek w stosunkowo krótkim czasie. Tubki z kremami, pastami, klejami, farbami są dostępne w sklepach przemysłowych. W działaniu tubiarki najistotniejsza jest optymalizacja działania maszyny.
Tubiarka powinna dokładnie napełnić tubkę, oraz w sposób precyzyjny ją uszczelnić. Z tubki nie może wydostać się żadna substancja, tubka również powinna chronić zawartość przed rozmaitymi niekorzystnymi czynnikami termicznymi (kiedy jest zbyt zimno,lub zbyt gorąco). Niektóre tubki są wyposażone z tyłu w specjalny stempel za pomocą którego można wypychać zawartość tubki na zewnątrz w pożądanych ilościach. Oprócz tego w niektórych tubkach znajdują się miarki, umożliwiające dokładne wymierzenie konkretnej ilości substancji przeznaczonej do użycia.
