Ktoś może chciałby mi teraz wytknąć błąd, bo napisałem we wstępie o możliwościach finansowych darującego i obdarowanego. Ale nie ma tu błędu, dokładnie tak miało być napisane. Polska zasada „zastaw się, a postaw się”, jest jedną z najgłupszych, jakie kiedykolwiek weszły do powszechnego (niestety) użytku. Z jednej strony mamy wystawne przyjęcia, organizowane na kredyt weseliska i komplet kilku poprawin, a z drugiej narzekanie na drożyznę. W to doskonale wpisuje się też kupowanie wystawnych prezentów. O tym, że prezent ma się mieścić w naszych możliwościach, wiemy. Nie wiemy natomiast, że ma się mieścić w przedziale tolerancji dla obdarowanego. Dlaczego?
Prezent, który dajemy, wzbudza w każdym dobrze wychowanym człowieku potrzebę rewanżu. Normalnie jest to wykonalne: my komuś kwiaty, ktoś nam bukiet, my komuś kubek, ktoś nam parasol i wszystko jest w porządku, bo operujemy tym samym rzędem wielkości. Jednak nie powinniśmy kupować zastawy stołowej za dwa tysiące komuś, kto nam może sprezentować jedynie kubek za 10 złotych. Czy wartość jego prezentu dla nas będzie mniejsza? Nie, nie powinna. Nie to zresztą jest problemem, ponieważ liczy się pamięć, a nie wartość. Niestety, takie idealne podejście nie zawsze działa, i możemy, kupując zbyt drogi prezent, zrujnować czyjeś poczucie własnej wartości.
Wyobraźcie sobie sytuację, w której wy, ludzie sukcesu, właściciele firm zarabiający paręnaście tysięcy, macie kupić coś koledze, który zarabia najniższą krajową. Fajnie, że utrzymujecie kontakt, ale fajny prezent dla każdego znaczy coś innego. Jeśli kupicie mu luksusowy jacht, nie będzie zadowolony, ponieważ uświadomi sobie, że mając tyle samo czasu co wy, do niczego nie doszedł. Wasza znajomość na pewno się popsuje. Nie o to chodzi w dawaniu prezentów. Nikt nie będzie miał Wam za złe, że kupicie prezent mniejszy niż możecie, jeśli taka będzie sytuacja.
