W przypadku urazów w uzębieniu mlecznym może dochodzić do uszkodzenia zawiązków zębów stałych, które cienka ściana zębodołu oddziela od korzenia zębów mlecznych; uraz zęba mlecznego przenosi się na zawiązek zęba stałego. Według Andreasena odsetek uszkodzonych zębów stałych po urazach zębów mlecznych waha się od 12 do 69. Rodzaj uszkodzenia zawiązków zębów stałych zależy od wielu czynników, jak: wiek dziecka, stadium rozwoju zawiązka zęba stałego, ułożenie zawiązka zęba stałego w stosunku do korzenia zęba mlecznego, siła urazu, kierunek działania siły, rodzaj uszkodzenia zęba mlecznego.
U dzieci młodszych urazy zębów mlecznych prowadzą do poważniejszych powikłań, gdyż zawiązki zębów stałych są we wcześniejszym stadium rozwoju. Wraz z wiekiem dziecka twarde tkanki zęba ulegają mineralizacji, jednak zawartość składników mineralnych jest stosunkowo mała w porównaniu z zębami dojrzałymi. W urazach doznanych u dzieci młodszych — do 2. roku życia, odsetek uszkodzonych zębów stałych wynosi 63, natomiast po urazach zdarzających się u dzieci między 7. a 9. rokiem życia — 25. Najwięcej uszkodzeń zębów stałych obserwuje się w przypadku zwichnięć zębów mlecznych, zwłaszcza z przemieszczeniem (52%) i wtłoczeniem zęba w głąb tkanek (69%). Możliwość uszkodzenia zawiązków zębów stałych zwiększa się przy jednoczesnym złamaniu kości szczęki i żuchwy. W wyniku urazu w uzębieniu mlecznym może dochodzić do różnego rodzaju uszkodzenia zębów stałych: przebarwienia szkliwa, niedorozwoju szkliwa lub szkliwa i zębiny, rozdarcia korony zęba, zniekształcenia korony, podziału korzenia, zagięcia korzenia, zahamowania rozwoju korzenia, wydzielenia się zawiązka zęba, zaburzenia wyrzynania się zęba.
Przebarwienie i niedorozwój szkliwa występują najczęściej na powierzchniach wargowych siekaczy. Przebarwienia szkliwa stanowią 23% uszkodzeń i są wynikiem urazu doznanego między 2. a 7. rokiem życia, niedorozwoje szkliwa stanowią 12% uszkodzeń zębów stałych i następują po urazach doznanych najczęściej około 2. roku życia dziecka. Niedorozwoje twardych tkanek mogą być rozpoznane badaniem radiologicznym, jeszcze przed wyrżnięciem się zęba stałego. Przebarwienie i niedorozwój szkliwa występujące na pojedynczym zębie przednim świadczą zwykle o etiologii urazowej.
Rozdarcie korony zawiązka zęba stałego występuje stosunkowo rzadko (3%). Zdarza się po silnych i wczesnych urazach w uzębieniu mlecznym u dzieci do 2 lat. Stosunkowo rzadko występuje również zniekształcenie korony zęba stałego, jako wynik urazu doznanego u dzieci w wieku do 3 lat . Wymienione urazy są najbardziej niebezpieczne w 1. roku życia dziecka. Rozdwojenie korzenia zęba stałego zdarza się w przypadkach zwichnięć zębów mlecznych w okresie, gdy jest ukształtowane około połowy korony zęba stałego. Zagięcie korzenia zęba stałego pod kątem w stosunku do korony zdarza się przeważnie w przypadku zwichnięć zębów mlecznych z przemieszczeniem występującym u dzieci w wieku między 2. a 5. rokiem życia . Wydzielenie się zawiązka zęba stałego jako martwaka obserwuje się bardzo rzadko, jako wynik zakażenia i stanu zapalnego tkanek otaczających zawiązek zęba, co uniemożliwia jego dalszy rozwój. Klinicznie stwierdza się obrzęk okolicznej błony śluzowej w obrębie uszkodzonych zębów mlecznych i przetoki ropne. W przypadku przedwczesnej utraty zęba mlecznego po urazie może dochodzić do opoźnionego wyrzynaniasię odpowiedniego zęba stałego, prawdopodobnie na ' skutek zmian zachodzących w tkankach nad zawiązkiem zęba (Andreasen).
