Styl zakopiański jest stylem architektonicznym wprowadzonym przez Stanisława Witkiewicza w latach 90 XIX wieku. Styl ten miał być podstawą dla nowoczesnej polskiej architektury narodowej wykorzystującym sztukę Podhala. Za początek stylu zakopiańskiego uznać można wydanie książki przez W. Matlakowskiego opisującej tradycyjne budownictwo podhalańskie. Zakopane było niezwykle popularną miejscowością wypoczynkową w tym czasie co również przyczyniło się do rozwoju i powstawania tego stylu.
Witkiewicz wzorował się na tradycyjnym budownictwie górali podhalańskich wzbogacając je elementami secesji. Willa była rozbudowaną dwuizbową chatą o spadzistym dachu z piętrem ustawionym prostopadle do parteru. Domy miały wysokie podmurówki które miały różne wysokości ze względu na ukształtowanie terenu. Ściany były drewniane. Dla ozdabiania chat wykorzystywano typowo podhalańskie elementy, w tym pazdury, słoneczka i rzeźby o motywach roślinnych. Na południowej ścianie znajdowała się zwyczajowo weranda, natomiast w środku na poddaszu znajdowały się małe pokoiki zwane wyględami a przypominające szopy.
Styl witkiewiczowski został błędnie uznany za styl typowo Polski. Istniało w tamtym czasie przekonanie, że należy budować w takim stylu aby zapewnić możliwość przetrwania polskiej sztuce narodowej. Zakopane jak również jego otoczenie zastało zabudowane dużą liczbą budynków w takim stylu. Styl zakopiański propagowano bardzo natarczywie a pomimo zaczął zanikać jeszcze za życia Witkiewicza. Obecnie jest on obecny jedynie w budowie pensjonatów.
