Adres IP to liczba nadawana interfejsowi sieciowemu. Nie identyfikuje ona jednoznacznie urządzenia, a jedynie identyfikuje elementy warstwy trzeciej modelu ISO/OSI w obrębie sieci lokalnej jak i internetu, czyli adres IP identyfikuje Twój komputer, drukarkę, dysk sieciowy itd. w sieci. Każde urządzenie w danej sieci musi posiadać swój unikalny adres.
Adres IP dzielimy na zewnętrzny i wewnętrzny. Zewnętrzne IP to takie, które pozwala nam komunikować się poprzez Internet. Wewnętrzne jest wykorzystywane do sieci lokalnych. To może trochę o wewnętrznych adresach IP.
Adresy IP w sieciach administratorzy mogą przydzielać na dwa sposoby.
- adresowanie statyczne, czyli admin musi ustawić na każdym hoście odpowiednie IP, maskę, bramę i DNS'y. Plusem takiego rozwiązania jest to, że opiekun sieci ma wtedy dokładną wiedzę jaki komputer ma jakie IP po każdorazowym podłączeniu się do sieci. Wyobraźmy sobie jednak teraz firmę, gdzie jest 1000 komputerów, co chwila któryś się psuje, jedzie do serwisu, inne wracają. To rozwiązanie wtedy nie za bardzo jest praktyczne. Innym czynnikiem na nie jest możliwość pomyłki. Administratorzy to też ludzie. Każdy może po dziesiętnym, czy setnym komputerze pomylić się we wpisywaniu adresu, a wtedy komputer może się nie połączyć z siecią.
Dlatego został wymyślony, a w 1993 roku opublikowany protokół DHCP. Pozwala on na uzyskanie od serwera/routera danych konfiguracyjnych takich właśnie jak: adres IP, maskę sieci, bramę oraz DNS'y.
- adresowanie dynamiczne wykorzystuje właśnie protokół DHCP. Opis działania protokołu DHCP to zupełnie inna bajka. Po krótce jednak jak to działa? Komputery mają ustawione, aby po włączeniu się wyszukały serwer DHCP a następnie prosiły go o przydzielenie adresów. Serwer DHCP z ustawionej puli dzierżawi adres IP danemu hostowi. Urządzenie po wyłączeniu się zwalnia ten numer i jest on na nowo dostępny innym komputerom.
Wewnętrzne adresy IP dzielimy na 3 podstawowe klasy:
| klasa sieci | IP sieci | maska | 1-szy host | ostatni host | liczba hostów |
| klasa A | 10.0.0.0 | 255.0.0.0 | 10.0.0.1 | 10.255.255.254 | 16777214 |
| klasa B | 172.16.0.0 | 255.240.0.0 | 172.16.0.1 | 172.31.255.254 | 1048574 |
| klasa C | 192.168.0.0 | 255.255.0.0 | 192.168.0.1 | 192.168. 255.254 | 65534 |
Oczywiście każda klasa może się dzielić na podsieci.
Wewnętrzne IP z powyższych klas możemy używać dowolnie, pamiętając, że w jednej sieci nie mogą być adresy IP z dwóch różnych klas. Z takim adresem nie będziemy mieli jednak dostępu do internetu. Aby mieć dostęp do zewnętrzne sieci globalnej potrzebujemy adresu zewnętrznego. Aby firma uzyskała taki adres musi się zgłosić do RIR - Regionalny Rejestr Internetowy. W domach jednak musimy po prostu wykupić usługę internetu od dostawcy, np. Neostrada, iPlus itd. Standardowo uzyskujemy wtedy jeden adres zewnętrzny. Aby móc podłączyć kilka komputerów do jednego IP zewnętrznego potrzebujemy routera brzegowego, który będzie nam tłumaczył adres wewnętrzny na zewnętrzny (NAT) i dopiero wtedy tak zaadresowany pakiet będzie mógł wędrować po największej sieci - Internecie.
Z powodu ciągle rosnącej liczby urządzeń pracujących w sieciach powstała potrzeba na zwiększenie puli adresów IP. Powstały więc następne wersje IP:
IPv4 - standardowy, opisany powyżej
IPv5
IPv6
IPv5 nie cieszy się popularnością, więc nie będę go szerzej opisywał.
IPv6 działa podobnie jak IPv4, czyli też jest możliwość przypisania statycznego oraz dynamicznego, tyle, że wtedy DHCP również musi być w wersji 6. Adres Ipv6 jest to 128-bitowy , czyli 4 razy dłuższy od IPv4 co pozwala nam ustawić o wiele więcej urządzeń. Zapisuje się w formie kodu szesnastkowego, ponieważ w formie dziesiętnej byłoby to 16 liczb z zakresu od 0-255. Przykładowy adres IPv6: 3ffe:0902:0012:0000:0000:0000:0000:0000
