W zespole zamknięcia (nazywanym inaczej śpiączką rzekomą lub jasną oraz stanem deaferentacji) chorzy mają zachowaną świadomość, nie są jednak zdolni do wykonywania żadnych ruchów spontanicznych z wyjątkiem ruchów powiek i gałek ocznych. Spowodowane jest to uszkodzeniem w obrębie pnia mózgu. Jedynym sposobem ich komunikacji ze światem zewnętrznym jest mruganie, gdyż nie są zdolni do wydawania jakichkolwiek dźwięków. Zespół zamknięcia należy różnicować ze stanem wegetatywnym w którym pacjent jest nieświadomy i wyróżnia się jedynie fazy snu i otwartych oczu, a wiąże się to z uszkodzeniem wyższych struktur mózgowia.
Rokowanie nie jest pomyślne – pacjenci o niepowikłanym przebiegu choroby przeżywają kilka lat, w przypadku bardziej skomplikowanego przebiegu umierają najczęściej w fazie ostrej. Rzadko zdarza się powrót zdolności motorycznych mięśni.
rehabilitacja po udarze mózgu
Do głównych przyczyn zespołu zamknięcia zalicza się udar mózgu i uraz okolic potylicy lub górnego odcinka kręgosłupa szyjnego.
Jak donosi magazyn New Scientist naukowcy z Uniwersytetu w Bostonie są bliscy przekształcenia myśli pacjenta z locked-in syndrome na słowa. Chcą tego dokonać dzięki elektrodom wszczepionym do mózgu chorego, które mają za zadanie wykryć sygnały generowane przez obszary związane z mową a następnie zostaną one doprowadzone do syntezatora mowy. Istnieje jednak ryzyko związane z umieszczeniem ciała obcego w mózgu, czyli elektrod. Na bezpieczne wprowadzenie tego typu urządzeń do standardowej terapii musimy jeszcze poczekać, wyniki badań napawają jednak optymizmem. zespół zamknięcia
Daniel Kawka
www.neoreh.pl Literatura:
1. Leon-Carrion J., van Eeckhout P., Dopminiquez-Morales M. del R. i wsp.: The locked in syndrome: a syndrome for a therapy. Brain INJ. 2002, 16 (7), s. 571-582.
2. Podemski R.J.: Kompendium neurologii. Gdańsk: Via Medica, 2008, s. 145.
3. Szyrocka-Szwed K., Wajgt A., Dudzic M.: Zespół zamknięcia – opis przypadku. Udar mózgu 2003, tom 5, nr 1, s. 13-16.
