Budownictwo pasywne staje się w Europie coraz popularniejsze. O wielu szczegółach można dowiedzieć się z serwisów takich, jak np. http://www.budujdompasywny.pl. Bardzo trudno jednak dotrzeć do informacji na temat pionierów budownictwa pasywnego. Ale oto kilka faktów.
Pierwszy dom pasywny został zbudowany w 1990 roku w Darmstadt, jednak budownictwo pasywne ma o wiele dłuższą historię. Budynek w Darmstadt był efektem 12 lat ciężkiej pracy zespołu wizjonerów, dzięki którym eksperyment naukowy przerodził się w coraz popularniejszą technologię budowania domów. Wszystko zaczęło się od rozmowy szwedzkiego profesora Bo Adamsona z Wolfgangiem Feistem na konferencji w Düsseldorfie w maju 1988 roku. Właśnie wtedy ustalono wstępne założenia dotyczące zużycia energii, które obecnie musi spełniać każdy dom pasywny. Jednak sam pomysł to nie wszystko. Aby móc wcielić w życie hasło “buduj dom”, trzeba było stworzyć odpowiednią grupę specjalistów i zdobyć środki na finansowanie projektu. Pieniądze zostały zagwarantowane przez MWT (Ministerium fur Wirtschaft und Technik) w Hesji, do której należy Darmstadt, jednak zgranie zespołu odpowiedzialnego za zbudowanie pierwszego domu pasywnego trwało o wiele dłużej.
Dom pasywny w Darmstadt został zaprojektowany przez trzech architektów: Botta, Riddera i Westermeyera. W budynku miały znaleźć się cztery mieszkania, każde o powierzchni 156 metrów kwadratowych. Aby osiągnąć wymagane parametry trzeba było ponad 10 lat eksperymentowania z różnymi materiałami budowlanymi, rozwiązaniami architektonicznymi oraz wielu projektów naukowych, dzięki którym można było ocenić każdy element domu pasywnego - od jego lokalizacji, poprzez sposób ocieplania, po wpływ wentylacji w nim stosowanej na mieszkańców. W tym wypadku rzucenie hasła “buduj dom” i stosowanie metody prób i błędów nie sprawdziłoby się, potrzebne były konkretne i naukowo udowodnione rozwiązania.
Dom pasywny w Darmstadt został zasiedlony kilka miesięcy po zakończeniu jego budowy. Mimo, że spełniał wszystkie założenia, ze względu na bardzo wysokie koszty projektu, dalszy rozwój budownictwa pasywnego nadal był niepewny. W 1993 roku powstał kolejny dom pasywny w Stuttgarcie, jednak dopiero na przełomie lat 1995/1996, dzięki wsparciu amerykańskiego pioniera energooszczędności, Amory'ego Lovinsa, rozpoczęto prace nad ekonomiką budownictwa pasywnego. W 1996 roku w Darmstadt powstał Passivhaus-Institut, którego zadaniem miała być promocja i pilnowanie standardów domu pasywnego. W tym samym czasie została powołana do życia specjalna grupa opracowująca i inicjująca produkcję najdroższych komponentów domów pasywnych, jak okna czy systemy wentylacyjne. W miarę upływu czasu dom pasywny stawał się coraz tańszy w budowie, a jego popularność wzrosła po zainicjowaniu projektu CEPHEUS, promującego budownictwo pasywne w Europie.
Pierwszy dom pasywny został zbudowany w 1990 roku w Darmstadt, jednak budownictwo pasywne ma o wiele dłuższą historię. Budynek w Darmstadt był efektem 12 lat ciężkiej pracy zespołu wizjonerów, dzięki którym eksperyment naukowy przerodził się w coraz popularniejszą technologię budowania domów. Wszystko zaczęło się od rozmowy szwedzkiego profesora Bo Adamsona z Wolfgangiem Feistem na konferencji w Düsseldorfie w maju 1988 roku. Właśnie wtedy ustalono wstępne założenia dotyczące zużycia energii, które obecnie musi spełniać każdy dom pasywny. Jednak sam pomysł to nie wszystko. Aby móc wcielić w życie hasło “buduj dom”, trzeba było stworzyć odpowiednią grupę specjalistów i zdobyć środki na finansowanie projektu. Pieniądze zostały zagwarantowane przez MWT (Ministerium fur Wirtschaft und Technik) w Hesji, do której należy Darmstadt, jednak zgranie zespołu odpowiedzialnego za zbudowanie pierwszego domu pasywnego trwało o wiele dłużej.
Dom pasywny w Darmstadt został zaprojektowany przez trzech architektów: Botta, Riddera i Westermeyera. W budynku miały znaleźć się cztery mieszkania, każde o powierzchni 156 metrów kwadratowych. Aby osiągnąć wymagane parametry trzeba było ponad 10 lat eksperymentowania z różnymi materiałami budowlanymi, rozwiązaniami architektonicznymi oraz wielu projektów naukowych, dzięki którym można było ocenić każdy element domu pasywnego - od jego lokalizacji, poprzez sposób ocieplania, po wpływ wentylacji w nim stosowanej na mieszkańców. W tym wypadku rzucenie hasła “buduj dom” i stosowanie metody prób i błędów nie sprawdziłoby się, potrzebne były konkretne i naukowo udowodnione rozwiązania.
Dom pasywny w Darmstadt został zasiedlony kilka miesięcy po zakończeniu jego budowy. Mimo, że spełniał wszystkie założenia, ze względu na bardzo wysokie koszty projektu, dalszy rozwój budownictwa pasywnego nadal był niepewny. W 1993 roku powstał kolejny dom pasywny w Stuttgarcie, jednak dopiero na przełomie lat 1995/1996, dzięki wsparciu amerykańskiego pioniera energooszczędności, Amory'ego Lovinsa, rozpoczęto prace nad ekonomiką budownictwa pasywnego. W 1996 roku w Darmstadt powstał Passivhaus-Institut, którego zadaniem miała być promocja i pilnowanie standardów domu pasywnego. W tym samym czasie została powołana do życia specjalna grupa opracowująca i inicjująca produkcję najdroższych komponentów domów pasywnych, jak okna czy systemy wentylacyjne. W miarę upływu czasu dom pasywny stawał się coraz tańszy w budowie, a jego popularność wzrosła po zainicjowaniu projektu CEPHEUS, promującego budownictwo pasywne w Europie.
Licencja: Creative Commons
