Wczoraj, jak wracałam z dziećmi z odwiedzin u cioci, miała miejsce taka rozmowa, którą zaczęła moja córcia:
- Kocham cię.
- Ja też cię kocham – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.
- Nie prawda, nie kochasz mnie, bo się ze mną nigdy nie bawisz – moja córka była jak zwykle szczera.
Stosunkowo niedawno zwolennicy dwu różniących się teorii na temat zachowań doszli wreszcie do porozumienia. Uznano, że w równym stopniu wpływ na nas ma genetyczne prawo dziedziczenia, jak i warunki w których rośniemy i wpływy, którym jesteśmy poddani w procesie wychowawczym.
Wracasz do domu, a tam taki bałagan że nie ma gdzie postawić nogi? Od razu zaczynasz sprzątać po to by po chwili znów był bałagan? Krzyczysz, próbując zagonić dziecko do sprzątania? I tak każdego dnia…
Może czas to zmienić?
Co zrobić w sytuacji gdy Twój aniołek po powrocie z przedszkola, z uśmiechem na ustach zaczyna rzucać „mięsem”? Nie wiesz jak się zachować? Co powiedzieć? Jak zareagować? Spokojnie. W tym wieku zdarza się to większości.
Wymagasz do dziecka, aby poniosło konsekwencje swoich poczynań, musisz wymagać również od siebie. Gdy ukarałaś malca, a potem okazało się, że był niewinny lub zapomniałaś o wcześniej złożonej obietnicy zamiast udawać, że nic się nie stało, powiedz „przepraszam”
Dziś już nikt nie ma wątpliwości, że pierwsze doświadczenia szkolne dziecka będą decydujące dla jego późniejszego sukcesu edukacyjnego, a co za tym idzie także życiowego. Problem jest tym istotniejszy, że bycie dobrym uczniem nie oznacza wyłącznie otrzymywania dobrych ocen.
