Dawno, dawno temu w ciemnej puszczy niedaleko wierch, żyli ludzie,o nazwisku Okonie byli bardzo bogobojni i kochali przyrodę. W lesie tym żyły również Kruki, które tak pięknie śpiewały, że ludzie im tak tego zazdrościli, że chcieli być nimi. Kruki na początku śmiały się z tego i żartowały. Az pewnego dnia przyszedł do nich chłopiec o imieniu Jurek i chciał je zabić twierdząc, że są złe, bo są czarne. Kruki tłumaczyły mu, że czerń to kolor dostojeństwa, ale on chciał ich muzyki i słuchu oraz piosenki do słońca, dzięki której dobrze im się wiodło.
Jurek mówił:
-Dlaczego ty masz tak wiele, a ja nie w czym ty jesteś lepszy. Tobie się dobrze dzieje, a mi nie ja muszę pracować.
Kruk zapłakał nad rozsądkiem Jurka i powiedział.
-To jest dorobek mojego królestwa, wieków pracy kruków, które prawo żyły i się uczyły. Jeśli twoje królestwo będzie robić tak samo to z pewnością też będzie równie pięknie śpiewało. A u nas stanowiska rozdziela się według siły.
Jurek wtedy oświadczył, że to on jest królem ludzi, i nie chce czekać. Postara się również o to, żeby wszyscy mężczyźni zabijali kruki, bo on tak chce.
Kruk powiedział;
-Oj ty królu drabie, z takimi rządami nie daleko pojedziesz, robiąc wojny innym królestwom z Polski.
Jurek odszedł od kruka i postanowił zabić wszystkie kruki, aby stać się nimi. Kruk był magiem i mógł zerknąć w przyszłość. Zobaczył Jurka, który rzeczywiście tak jak powiedział zabił wszystkie kruki, bo on Jurek, tak chciał i stwierdził, że aby uratować go przed tak wielkim złem musi zrezygnować ze swojego głosu i zachować go tylko dla swojej ukochanej żony. Przewidział również wojnę, która wybuchnie po tym, jak zabiją ludzie populacje kruków, która jest tak wielkim dobrem dla świata.
Od tamtej pory kruki nie, śpiewają tylko kraczą nie chwalą się też swoją urodą. A Jurek dzięki swojemu ojcu zapomniał o całym zajściu, a królestwo uniknęło wojny
