Miłosierdzie Boga Ojca jako jego największy przymiot zostało bliżej poznane dzięki największej ze współczesnych świętych, Siostrze Faustynie Kowalskiej. Przymiot ten opisała ona w Dzienniczku, w którym sam Jezus Chrystus go jej objawił. Miłosierdzie głosiła również Święta Teresa z Lisieux w swojej maleńkiej drodze do świętości oraz dziecięctwa duchowego. Szlak życia Ojca świętego Jana Pawła Drugiego również wyznacza drogę miłosierdzia. Wcześniej mogliśmy jedynie czytać w Piśmie świętym o miłosiernym Samarytaninie i o Ojcu który czeka na swojego wyrodnego syna i wszystko mu przebacza.
Miłosierdzie według Świętej siostry Faustyny Kowalskiej opisane w jej Dzienniczku
Święta siostra Faustyna Kowalska głosiła w swym Dzienniczku, że miłosierdzie Boga to darmowe dobro przebaczenia największych win i przewin w zamian za skruchę i mocne postanowienie poprawy. Głosiła ona, że „największe grzechy wybieleją niczym szkarłat” lub „roztopią się niczym maleńkie łódeczki na oceanie nieskończonego Bożego Miłosierdzia”. Napisała ona, że miłosierdzia można się nauczyć, kultywując Koronkę do Bożego miłosierdzia, litanie do Bożego miłosierdzia czy godzinę Miłosierdzia. W wielu objawieniach Pan Jezus podał jej również obraz Bożego Miłosierdzia. Miała wiele wizji Chrystusa cierpiącego, który prosił ją, aby go więcej nie zwodziła i poszła do zakonu i w nim wytrwała. Wśród wielu objawień były również kwiaty, które znalazły się w olbrzymim garnku w zamian za ofiarowywanie wszystkich prac Jezusowi. Miłosierdzie według świętej siostry Faustyny przybiera postać miłości, litości i dobroci te wszystkie przymioty stanowią o boskości tej cechy. Kolejną ważną cechą miłosierdzia według Świętej Faustyny to ufność w nieskończoną dobroć Boga Ojca. Z objawień z października 1939 roku Jezus głosi, że „Kto ufa miłosierdziu mojemu, nie zginie”. Ufność według Faustyny to „dobrowolne, pokorne, niezachwiane, ożywione wiarą oczekiwanie przychylności Boga”. Miłosierdzie, można uzyskać, korzystając, z niezawodnego naczynia to jest ufności. Im więcej ufności tym więcej miłosierdzia można otrzymać. Święta Siostra Faustyna umiera 6 października 1938 roku. Święta siostra Faustyna została nazwana Apostołką Bożego miłosierdzia. Została wyniesiona na ołtarze dnia 30 kwietnia 2000 roku.
Miłość miłosierna, czyli miłosierdzie według świętej Teresy z Lisieux
Święta Teresa z Lisieux była Francuską zakonnicą, urodziła się 2 stycznia 1873 roku w Alencon jako dziewiąte dziecko błogosławionego Ludwika i Zelii Martin. Teresa w wieku piętnastu lat, wstępuje do zakonu Karmelitanek w LIsieux. W zakonie pod kierunkiem świętej Agnieszki swojej siostry rozwija idee małej drogi do świętości oraz dziecięctwa duchowego. Miłosierdzie według Teresy to szaleństwo miłości. Teresa odkrywa prawdziwe oblicze Boga dzięki lekturze Pisma świętego. Bóg według niej zaprasza nas, abyśmy żyli jako dzieci, oddane jego miłości w zawierzeniu dobra. I prosi „Wyczekujcie wszystkiego od dobrego Boga, jak małe dziecko wyczekuje wszystkiego od swego ojca”. Święta Teresa zrozumiała, że w obliczu dobrego Boga jest bardzo mała. I nie może przypisywać sobie żadnych cnót i zasług. Mówi wprost „Dzieci upadają często, ale są zbyt małe, aby sobie zrobić wiele złego”. Pisze dalej w swych rękopisach „Zrozumiałam, że Kościół ma serce i że to serce płonie miłością […]. Zrozumiałam, że miłość zawiera wszystkie powołania, że miłość jest wsze, że ogarnia wszystkie czasy i wszystkie miejsca… Słowem jest wieczna ! Wówczas w porywie szalonej radości zawołałam: Jezu moja Miłości … znalazłam wreszcie powołanie, powołanie moje to miłość”.
Święta Teresa umiera na gruźlice po długich cierpieniach 30 września 1897 roku. W wieku 24 lat. Pius dziewiąty ogłosił ją błogosławioną, a 17 maja 1925 roku ten sam papież świętą. 19 października 1997 roku Ojciec Święty Jan Paweł 2 nadał jej tytuł Doktora Kościoła.
Ojciec Święty Jan Paweł Drugi i droga jego miłosierdzia
Jan Paweł Drugi, urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. 1 listopada 1946 roku ksiądz kardynał Adam Sapieha wyświecił Karola Wojtyle na księdza. 16 października 1978 roku kardynał Karol Wojtyła został wybrany na papieża. Jan Paweł Drugi całe swoje życie zawierzył miłosierdziu Bożemu. Całym swoim życiem Jan Paweł Drugi pokazywał” jak bardzo dzisiejszy świat potrzebuje Bożego miłosierdzia! Na wszystkich kontynentach z głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam gdzie panuje nienawiść i chęć odwetu, gdzie wojna przynosi ból i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, która koi ludzkie umysły i serca, i rodzi pokój. Gdzie brak dla życia i godności człowieka, potrzeba miłosiernej miłości Boga, w której świetle odsłania się niewypowiedziana wartość każdego ludzkiego istnienia. Potrzeba miłosierdzia, aby wszelka niesprawiedliwość na świecie znalazła kres w blasku prawdy". Pod koniec swojego życia 17 sierpnia 2002 roku w Krakowskich Łagiewnikach Jan Paweł Drugi stanowi Akt Zawierzenia Świata Miłosierdziu Bożemu. Dnia 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21.37 Jan Paweł Drugi odszedł do wieczności.
Miłosierdzie w Nowym Testamencie w przypowieści o Miłosiernym Samarytaninie
Nowotestamentowa przypowieść o miłosiernym Samarytaninie, który lituje się nad przechodniem, w potrzebie jest dowodem na to, że miłosierdzie, jeśli ktoś ten dar posiada, jest okazywane każdemu bez względu na przynależność rasową czy ilość pieniędzy. Dlatego też miłosierdzie nazywane jest największym przymiotem Boga. Oto w Nowym Testamencie widzimy Samarytanina, który nie liczy pieniędzy ani wysiłku, aby pomóc nieznajomemu w potrzebie. Samarytanin jest powołany do bycia miłosiernym, to znaczy sam został najpierw obdarowany miłosierdziem. Samarytanin wyzbył się bycia dla siebie i zwrócił ku innym. O miłosierdziu tym napisał święty Paweł w liście do Kolosan „Jako więc wybrańcy Boży- świeci i umiłowani obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć i pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśli by miał zarzut jeden przeciw drugiemu i wybaczając; jak Pan wam wybaczył, tak i wy.
Miłosierdzie w Nowo Testamentowej przypowieści o miłosiernym ojcu
Nowotestamentowa przypowieść o miłosiernym ojcu, który najpierw daje swojemu dziecku połowę majątku, a ten go trwoni, a po wszystkim wraca do ojca, a ten go przyjmuje, jest jednym z najpiękniejszych opisów okazanego miłosierdzia. Dla każdego kochającego rodzica jest to oczywiste zachowanie. Miłosierdzie względem własnego dziecka nie jest jednak oczywiste dla drugiego z synów. Miłosierny ojciec staje się dla utracjusza najukochańszym ojczulkiem serdecznym i czułym dla nędzy swojego syna. Miłosierny Ojciec tłumaczy swojemu drugiemu synowi, że każdy powinien reagować na cierpienie drugich na ich krzywdę i ubóstwo, nawet jeśli jest ono spowodowane przez nich samych.
