Problem wypadania włosów i łysienie kojarzony jest błędnie z mankamentem płci męskiej, jednak choroby skóry owłosionej głowy dotyczą zarówno kobiet jak i mężczyzn.
W celu prawidłowego zrozumienia przyczyn wypadania włosów należy zaznajomić się z tzw. cyklem wymiany włosa na który składają się 3 fazy: anagen- faza wzrostu, katagen- faza inwolucji i telogen- faza wypadania. Faza wzrostu trwa 3 lata, katagen 3 tygodnie, a telogen 3 miesiące. Zaburzenia cyklu wymiany włosa (np. skrócenie fazy wzrostu i szybsze przejście do fazy wypadania) mogą być spowodowane przez szereg chorób ogólnoustrojowych i chorób skóry.
Do najczęstszych przyczyn nadmiernego wypadania włosów (łysienia) należą choroby uwarunkowane genetycznie, choroby ogólnoustrojowe, przyjmowane leki, czynniki środowiskowe (metale ciężkie), stany zapalne skóry owłosionej głowy jak również indukcja wypadania włosów przez czynniki fizyczne. W grupie chorób uwarunkowanych genetycznie i prowadzących do wypadania włosów znajdują się genodermatozy (m. in. choroby łodyg włosowych, wrodzone zaburzenia rogowacenia), łysienie androgenowe i wrodzone zespoły łysienia anagenowego). Wypadanie włosów spowodowane łysieniem androgenowym jest związane z nadmierną ekspresją 5-alfa reduktazy typu I, która konwertuje testosteron do DHT w okolicach androgenozależnych. Androgenowe wypadanie włosów dotyczy zarówno mężczyzn jak i kobiet, u których objawia się łysieniem w okolicy czołowociemieniowej ( obrazowane przez skalę Ludwiga), łysieniem w okolicy czołowej (charakterystyczny wzór choinki) oraz łysieniem „typu męskiego” (okolice kątów czołowych i wierzchołka głowy). Szczyt androgenowego wypadania włosów przypada albo w okresie młodości ( 13-14 rok życia) lub w okresie okołomenopauzalnym. Przebieg choroby częściowo zależny jest od współwystępujących zaburzeń endokrynologicznych( hiperandrogenizm).
Choroby ogólnoustrojowe objawiające się patologicznym wypadaniem włosów można podzielić na kilka grup, wśród których znajdują się choroby infekcyjne( np. zakażenia wirusowe, zapalenie płuc, gruźlica), endokrynologiczne, autoimmunizacyjne (np. toczeń rumieniowaty układowy, zapalenie tarczycy, cukrzyca), choroby nowotworowe (np. ziarniniak grzybiasty) i bardzo obszerna grupa czynników wpływających na stan ogólny lub metaboliczny organizmu. Do tej ostatniej kategorii stanów powodujących wypadanie włosów należą: gorączka, krwotok, niedobór żelaza (m. in. niedokrwistość złośliwa), żywienie pozajelitowe, hemodializy, choroby nerek i wątroby, niedożywienie, zaburzenia wchłaniania, niedobór białka i witamin ( B2, B5, B8), niedobór cynku, stres, znaczny spadek masy ciała, alkoholizm, jet lag.
Przyjmowane leki takie jak np. leki przeciwnowotworowe, immunosupresyjne, przeciwpadaczkowe, betablokery jak również ekspozycja na metale ciężkie( kadm, rtęć) i czynniki fizyczne ( promienie UV, oparzenia, odmrożenia) mogą prowadzić do wypadania włosów. Stany zapalne skóry owłosionej głowy (np. łuszczyca, łojotokowe zapalenie skóry głowy, liszaj płaski mieszkowy) są również bardzo istotnymi przyczynami łysienia.
Nadmierne wypadanie włosów jest problemem złożonym i powszechnym. Szacuje się, że około 1/3 mężczyzn w wieku między 25-40 r.ż. i tyle samo kobiet w wieku okołomenopauzalnym zauważa patologiczną utratę włosów. Przyczyny wypadania włosów mogą być bardzo błahe lub poważne. Nie podlega jednak dyskusji fakt, że aby walczyć z łysieniem najpierw należy prawidłowo rozpoznać jego przyczynę. Diagnostyką przyczyn wypadania włosów, jak również leczeniem tego stanu zajmują się fachowo lekarze medycyny estetycznej.
