Data dodania: 2014-11-03

Wyświetleń: 2177

Przedrukowań: 0

Głosy dodatnie: 1

Głosy ujemne: 0

POEZJA

1 Ocena

Licencja: Creative Commons

O przemijaniu czasu

Czas wartością złudną

Do tego marudną

Co ludzi zwodzi zwątpieniem

W śmierci widzi ukojenie.

Swych smutków i żalów

Co pełno w grobach pozostało

To ego czuje taką potrzebę

Czcić ból, śmierć i nie istnienie.

Cisza tylko pozostała po wspomnieniach

W murach grobowcu zamknięta

Tu nie ma przemijania

Tu czas zatrzymał się na początku.

Tego, co nie zgłębione

Przez umysły ludzi

Niepojęte przez wieki

A jednak prawdziwe.

Bez miejsca i czasu,

Bez słów w komentarzu,

Bez formy i nazwiska.

Wolność jedynie tryska.

Tak kończy się życie w formie,

które przemija przez wieki

Pozostają wspomnienia w kamieniu wyryte

O bólu, cierpieniu dla innych odkryte.

To, co przeminęło, już nigdy nie wróci

Teraz jest czasem prawdziwie wspaniałym

To wieczność istnienia bez przeszłości

Płynie jak rzeka bez przyszłości.

Ufnością wypełniona po brzegi

Zmierza przed siebie w nieznane

Lecz wie, że wszechświat zatroszczy się o nią

Płynie spokojnie mocą swego przeznaczenia.

Jak dusza ludzka szuka połączenia

Z boskim umysłem, z pamięcią miłości,

Z pięknem życia w kosmicznej jedności,

U boku Ojca Nieprzemijającego.

Licencja: Creative Commons
1 Ocena