Tolerancja, tolerancja, tolerancja, wszędzie tolerancja – ble. O czasami jeszcze akceptacja. Kolejny bzdet.
Tolerować to ja mogę, że w moim serniku są rodzynki (a i tak je pewnie wyciągnę), a zaakceptować regulamin na jakimś portalu.
Integracja! To jest słowo klucz. Inne słowo, a ile zmienia. Równość. Przecież niepełnosprawni to są tacy sami ludzie jak inni.
Nie można wrzucać wszystkich to jednego worka, tak? Nie można powiedzieć, że wszystkie kobiety są takie same. Wśród kobiet zdarzają się i te miłe, sympatyczne, kochające, dobre matki, dobre babcie, uprzejme sąsiadki, ale i te wredne, beznadziejne, skąpe, okrutne, próżne i marudne. Tak samo jak i niepełnosprawni. Są wśród nich i Ci dobrzy i kochający, jak i wrzody na tyłku. Bo to tylko ludzie. Tacy sami jak każdy.
Nie powinno się ich tolerować. Nie powinno być tak, że ktoś myśli, a no niech sobie gdzieś tam żyją, w sumie to mi nie przeszkadzają. Powinni być traktowani jak każdy inny człowiek. Powinien być znak równości. Powtarzamy dzieciom od zawsze „To, że ktoś jest inny, nie znaczy, że jest gorszy”. A potem mówimy, że ten kulawy wczoraj coś tam, a przygłuchy coś tam. Zamiast sąsiad spod czwórki, albo wujek Mietek.
Świat zmierza w dobrym kierunku. Niepełnosprawnych nie trzyma się w odosobnieniu, nie zrzuca ze skał. Ale ile jeszcze musi potrwać zanim społeczeństwo przestanie postrzegać ich negatywnie, a zacznie jako niezależne jednostki.
Niepełnosprawność polega na tym, że ktoś rodzi się nieprzystosowany do warunków panujących w świecie. Nie pasuje do wymagań większości. Współczesna integracja powinna nie tyle stwarzać warunki do funkcjonowania niepełnosprawnym w świecie pełnosprawnych, ale zmieniać świat, tak aby i jedni i drudzy mieli możliwość rozwoju, z obopólną korzyścią.
