Malowanie przy użyciu rączek zamiast pędzelka wykorzystuje się w trakcie terapii. Do psychologii malowanie palcami wprowadziła Ruth Faison Shaw (już w 1926 roku!). Słusznie zauważyła, że ta technika twórcza ma wiele wspólnego z naturalnymi skłonnościami dzieci do taplania się w błocie i substancjach jemu podobnych. Dzieci używają wtedy wszystkich dziesięciu paluszków, wmasowują maź w skórę i rozcierają po wskazanej powierzchni – żaden zdrowy maluch nie odmówi sobie podobnej przyjemności.
Przed przystąpieniem do podobnej pracy, należy przygotować odpowiednio miejsce dla dziecka. Stół należy przykryć szarym papierem (tak, by pozostały fragmenty nie pokryte) i ustawić go tak, by dziecko miało do niego dostęp z każdej możliwej strony. Każdą farbę powinno się umieścić w oddzielnej miseczce, by dziecko mogło swobodnie się do nich dostać.
W sytuacji, gdy dziecko boi się pierwszego kontaktu dłoni z farbą, opiekun musi zachęcić je poprzez przykład. Warto jednak pierwszy krok pozostawić dziecku.
Jeśli w tym artystycznym szaleństwie bierze udział doświadczony terapeuta, będzie wiedział jak zinterpretować elementy takie jak: wybór kolorów i kolejność ich stosowania (ciemne barwy w opozycji do jasnych, mieszanie kolorów a nakładanie ich w różnych miejscach arkusza), rozmach z jakim dziecko pokrywa farbą przestrzeń (szybki ruchy, a powolne i staranne malowanie), sposób nakładania farby (mieszanie z wodą, malowanie palcem delikatnie jak pędzlem, używanie dłoni jak łopatki do przenoszenia farby) i tak dalej.
Po krótkiej analizie można wysnuć wnioski co do temperamentu dziecka, zauważyć u niego pewne lęki, uczucie samotności, spontaniczność lub jej brak i wiele więcej.
Dlaczego takie zabawy dla dzieci warto organizować w domu? Choć nie każdy rodzic jest specjalistą w dziedzinie psychologii, to i tak z obserwacji własnego dziecka potrafi wyciągnąć wiele trafnych wniosków. Co więcej, malowanie palcami samo w sobie stanowi świetną zabawę plastyczną.
